عشاقنامه عبيد زاکاني

ز شوقش آتشي در جانم افتاد
دلم درياي خون از ديده بگشاد

دگر بار از سر سوزي که داني
در آن بيچارگي و ناتواني

فتادم باز در پايش به خواري
بدو گفتم ز روي بيقراري

از اين در گر مرا کاري برآيد
به لطف چون تو غمخواري برآيد

بکن پروازي اي باز شکاري
بنه گامي مگر در دامش آري

ترا دولت به کام و بخت فيروز
نياورده شبي در هجر تا روز

قدم در ره نهاد از روي ياري
به جان آورد شرط جان سپاري

گل صد برگ در پاي تو مرده
صنوبر پيش بالاي تو مرده

خردمندان که در نظم سفتند
نگه کن اين سخن چون نغز گفتند

« چو نيل خويش را يابي خريدار
اگر در نيل باشي باز کن بار »

من ار با او بياري سر در آرم
دگر پيش کسان چون سر بر آرم

دلت در عشقبازي ناتمام است
بهل تا ميزند جوشي که خام است

چنين تا چند کوشي در هلاکش
بترس آخر ز آه سوزناکش

بس اين بيچاره را در درد کشتن
چراغش را بباد سرد کشتن

من آن پير کهنسالم که در کار
جوانان از من آموزند هنجار

گرفتم کز تو کامي برنگيرد
چرا بايد که در هجرت بميرد

نميگويم که در پيشت نشيند
بهل تا يکدم از دورت ببيند

« عتابش گرچه ميزد شيشه بر سنگ
عقيقش نرخ مي بريد در جنگ »

گر او را در ربود از عشق سيلي
مرا هم سوي آن سيل است ميلي

اگر گه گاه نازي مي نمودم
عيارش در وفا مي آزمودم

اگر در راه ما خاري رسيدش
ز ما بر خاطر آزاري رسيدش

نميپردازم از شوقت به کاري
ندارم در جهان غير از تو ياري

کلاه از فرق فرقد در ربودند
نطاق از برج جوزا برگشودند

خرامان در چمن سرو سرافراز
ز مستي چشم نرگس گشته پرناز

صنوبر چون عروسان پرنيان پوش
چمن را شاهدي چون گل در آغوش