ديوان عبيد زاکاني

مردکي سرخ ريش حاضر بود
چنک در ريش زد چو اين بشنود

وقت آن شد که کار دريابيم
در شتاب است عمر بشتابيم

صوفي افزوده بود مايه خويش
در سر زهد و پارسائي کرد

دست تا در نزد به دامن عشق
ره به منزل نبرد فرزانه

عمر در باختيم تا اکنون
گه به افسون و گه به افسانه

پاي در کوي زهد و زرق منه
کاندر آن کوي آشنائي نيست

راه ميخانه گير تا شب و روز
چون در اسلاميان وفائي نيست

باده در جام طرب ريز که شوال آمد
موسم وعظ بشد نوبت قوال آمد

سر چو گل در قدم لاله رخان اندازيم
جان فداي قد حوران قبا پوش کنيم

رمضان رفت کنون ما و از اين پس همه روز
باده در بارگه خواجه والا خوردن

اي سراپرده همت زده بر چرخ بلند
امرت انداخته در گردن خورشيد کمند

تا زمين است زمان تابع فرمان تو باد
گوي گردان فلک در خم چوگان تو باد

تير کو ناظر ديوان قضا و قدر است
از مقيمان در منشي ديوان تو باد

جام جمشيد چو در بزم طرب نوش کني
زهره خنياگر و برجيس ثناخوان تو باد

در بزم پادشاه جهان باده نوش کن
وانگه به گوش جان بشنو نوش باد عيد

هر خستگي که از رمضان در وجود ماست
آنرا به جام باده صافي دوا کنيم

فرماندهي که خسرو گردون غلام اوست
در بر و بحر خطه شاهي به نام اوست

روي زمين ز شعله خورشيد حادثات
در سايه حمايت کلک و حسام اوست

اي چرخ پير تابع بخت جوان تو
آسوده اند خلق جهان در زمان تو

اي آسمان جنيبه کش کبرياي تو
خورشيد بنده در دولت سراي تو

باز در بستان صنوبر سرفرازي ميکند
بلبل شوريده را گل دلنوازي ميکند

اي جهانرا وارث ملک سليمان آمده
آسمانت چون زمين در تحت فرمان آمده

هرکه خاري از خلافت در دلش ره يافته
خاطرش چون طره خوبان پريشان آمده

حاسدت را در بت اندوه و سرسام بلا
جان سپاري حاصل اوقات هجران آمده

برق تيغت عکس اگر بر چرخ چارم افکند
زهره خورشيد تابان آب گردد در زمان