ديوان عبيد زاکاني

خجل نيم ز جنابت که مرغ همت من
به بوي دانه نيفتاد هيچ گه در دام

نشسته خسرو روي زمين به کام در او
گرفته دست شراب و گشاده دست کريم

به اعتدال چنان فصلهاي او نزديک
که ايمنست در او برگ گل ز باد خزان

حرام گشت بر ابناي دهر فتنه و ظلم
پناه يافت جهان در حريم امن و امان

چو در شعاعه خورشيد نور جرم سها
چو بر تجلي راي تو آفتاب نهان

جهان پناها در زحمتم ز دور فلک
تو داد بخشي و داد من از فلک بستان

اي بر در تو دولت و اقبال پاسبان
وي خاک آستانه تو کعبه امان

هرکس که همچو حلقه برين در ملازمست
او را اسير و حلقه بگوشند انس و جان

بادا هميشه بر در دولت سراي او
تاييد و بخت و دولت و اقبال را قران

خواهد فلک که حکم کند در جهان ولي
کاري ميسرش نشود بي رضاي تو

کس را دگر ندانم و جائي نباشدم
چون آستانه در دولت سراي تو

اي دوش چرخ غاشيه گردان جاه تو
خورشيد در حمايت پر کلاه تو

در دعوي سعادت دنيا و آخرت
نزديک عقل داد و کرم بس گواه تو

در معرضي که جيش تو بر خصم چيره شد
خورشيد تيره گشت ز گرد سپاه تو

چون ستاره در شعاع شمس پنهان ميشود
چون فروغ شمسه هايش بنگرد خورشيد ماه

دولت اقبال در بالاي چترت دائما
همچو مرغابي سليماني پر اندر پر زده

روز اول مشتري چون ديد فرخ طالعت
در جهانگيري به نامت فال اسکندر زده

هرکجا فيروز بختي شهرياري صفدري
از دل و جان لاف خدمتکاري اين در زده

هم سماک رامحش صد تير در دل دوخته
هم شهاب رايتش صد تير بر مغفر زده

در کنه وصف تو نرسد عقل دور بين
بر قدر بام تو نرود وهم دور پاي

مي نوشين ز دست دلبري گير
که در قد و خدش حيران بماني

خرد گويد چو آري در کنارش
نديدم کس بدين نازک مياني

جهان فيض و کرم رکن دين عميدالملک
که باد تا به ابد در پناه لطف خداي

ايوان و قصر و جنت و فردوس برفراشت
در وي نشست شاد و قدح شادمان گرفت

هر بنده اي که بر در او جايگاه يافت
خود را امير خسرو صاحبقران گرفت