ديوان عبيد زاکاني

نرگس مخمور را رعشه بر اعضا فتد
بس که به وقت سحر آب خورد در خمار

ظالم نفس خود است هرکه در اين روزگار
انده پيمان خورد مي نخورد آشکار

در پي اميد بود چند توان داشتن
بر سر راه اميد ديده اميدوار

در صف جنگ آنزمان افکند از گرد راه
تيغ جهانگير شاه زلزله بر کوهسار

همچو غواصان در اين درياي موج سيمگون
غوطه ميزد نور مي انداخت گرد هر کنار

من مجرد از خلايق معتکف در گوشه اي
کرده از روي فراغت کنج عزلت اختيار

غرفه درياي حيرت مانده در گرداب فکر
بر تماثيل فلک بگشوده چشم اعتبار

شهرياران همعنان و شهسواران در رکاب
شير گيران بر يمين و شير مردان بر يسار

نقد هر دولت که در گنجينه افلاک بود
کرده گنجور قضا بر قبه چترش نثار

صباح عيد بده ساغريکه در رمضان
بسوختيم ز تسبيح و زهد و استغفار

دميکه بي مي و معشوق و ناي ميگذرد
محاسب خردش در نياورد به شمار

هم از مآثر رمحش ستاره در لرزه
هم از منافع کلکش جهان پر از ايثار

باز آمد از نسايم و الطاف ايزدي
در بوستان دهر گل خرمي به بار

شاها در اين ميان غزلي درج ميکنم
تا باشد اين طريقه ز داعيت يادگار

بر خيل دل ز طره هندو گشا کمين
در ملک جان به غمزه جادو فکن شکار

دامن ز صحبت من بيچاره در مکش
دست عبيد و دامن لطف تو زينهار

دست در زن به دامن گل و مل
مي سرا هر دمي سنائي وار

آسمان بر در تو چون حلقه
اختران تخته هاش را مسمار

در اين حديقه زنگار نسر طاير چرخ
به بوي ريزه خوان تو ميکند پرواز

فراز تخت چو تو شاه کامکار نديد
سپهر اگرچه بسي گشت در نشيب و فراز

کسي که روي بدين دولت آستان دارد
در سعادت و دولت شود برويش باز

در تو قبله حاجات اهل عالم باد
چنانکه کعبه اسلام قبله گاه نماز

در اين ميان غزلي درج ميکنم زيرا
ز جنس شعر، غزل به براي دفع ملال

گذشتم از بر شش دير و قلعه اي ديدم
يکي برهمن دانا در او گرفته مقام

فلک ز تمشيت اوست در مسير و مدار
زمين ز معدلت اوست با قرار و قوام