ديوان عبيد زاکاني

همچو سگ ميدويم در پي تو
بو که ناگه شکار ما باشي

زهي لعل لبت درج لئالي
مه روي ترا شب در حوالي

دوش در آن سرخوشي هوش ز ما مير بود
کاسه که ميداشتي عذر که ميخواستي

ز کوي او غباري کاورد باد
کند در چشم جانها توتيائي

کلاه شادي بنهاده فرقدان بر فرق
کشيده در بر خود توامان ز مشک قبا

مسبحان فلک در سجودگاه افول
زبان گشاده به تسبيح ربنا الا علي

در اين تفکر و انديشه مانده تا دم صبح
به سيم خام بيندود چرخ را سيما

در اين مضيق تفکر ز هاتف غيبي
به گوش جان من آمد يکي خجسته ندا

علو قدر تو جائيست از معارج جاه
که وهم تيز قدم در نيايدش پاياب

بسيار خاست فتنه ز قد بتان ولي
اين فتنه برنخاست که در روزگار اوست

داراي هفت کشور و سلطان شش جهت
کين نه سپهر در کنف اقتدار اوست

از هر طرف که رايت او جلوه ميکند
نصرت نشسته گوئي در انتظار اوست

روي زمين که غرقه طوفان فتنه بود
امروز در حمايت گرز و سنان ماست

هر آرزو که خواسته ايم از خداي خويش
توفيق عهد کرده که آن در ضمان ماست

شوق فروغ ظلمت گل باز آتشي
در جان زار بلبل فريادخوان فکند

تا سرو سرفراز تمول نمود باز
سرها به ذوق در قدمش ميتوان فکند

بر سر نهاد نرگس سرمست جام زر
چون چشم باز کرد و نظر در جهان فکند

باد بهار و مقدم نوروز و بوي گل
آشوب عيش در دل پير و جوان فکند

آنشاه شير حمله که امرش کمند حکم
در گردن سپهر و زمين و زمان فکند

امروز نام حاتم طي در زبان خلق
صيت نوال خسرو صاحبقران فکند

شاها بيمن مدحت تو شاهوار شد
هر در که بحر خاطر من بر کران فکند

هر کو نه خاکپاي تو شد دست نکبتش
در ورطه مذلت و عجز و هوان فکند

شرح جلال قدر تو ميداد ناطقه
افلاک را ز هستي خود در گمان فکند

در موج خيز لجه غم غرقه گشته بود
لطف تواش به ساحل امن و امان فکند

به زخم تيغ ممالک ستان کشور گير
هزار رخنه در اين نيلگون حصار کند