ديوان عبيد زاکاني

تا شنيدم آتشي در من فتاد
آنکه بي ما عزم بستان کرده بود

ناله دلسوز ما چون گوش کرد
رحمتي در کار ياران کرده بود

نعره اي گر ميزند شوريده اي در بيخودي
از پيش حالي به گوش ما صدائي ميرسد

هوس خانقهم نيست که بيزارم از آن
بوريائي که در او بوي ريائي باشد

صوفي صافي در مذهب ما داني کيست
آن که با باده صافيش صفائي باشد

پير ميخانه از خانه برون کرد مگر
ننگ دارد که در آن کوچه گدائي باشد

جان ز من ميخواست لعلش در بهاي بوسه اي
بي تکلف مختصر چيزي تمنا کرده بود

جوق قلندرانيم در ما ريا نباشد
تزوير و زرق و سالوس آيين ما نباشد

شوريدگان ما را در بند زر نبيني
ديوانگان ما را باغ و سرا نباشد

خوش ايستاده و با لعل دلبران در عشق
طرب گزيده و با جور نيکوان دمساز

هميشه بر در ميخانه ميکند مسکن
مدام بر سر ميخانه ميکند پرواز

شده برابر چشمش هميشه گوشه نشين
مدام در خم محراب ابروئي به نماز

عبيد وار هر آنکس که هست در عالم
دعاي دولت او ميکند به صدق و نياز

عبيد از دولت خسرو در اين فصل
بناي عيش شيرين ميکند باز

ما خستگان در آتش شوقش بسوختيم
وان شوخ ديده سير نگشت از جفا هنوز

مسکين عبيد در غم عشقش ز جان و دل
بيگانه گشت و يار نشد آشنا هنوز

يکدم قرار نيست دلم را ز تاب عشق
در آتشم ز دست دل بي قرار خويش

در اين چنين سره فصلي و نوبهاري خوش
خوشا کسيکه کند عيش با نگاري خوش

به رغم مدعيان در فراق او هرکس
بپرسدم که خوشي گويمش که آري خوش

وصل جانان باشدم جان گو مباش
در جهان جز فکر جانان گو مباش

چو دردم ميشود افزون در آن حال
بر آن کو ميدهد جان ميبرم رشگ

يوسف روح را ز شومي نفس
مانده در قعر چاه مي بينم

در دل بي قرار مي نگرم
ناله و سوز و آه مي بينم

ما سرير سلطنت در بينوائي يافتيم
لذت رندي ز ترک پارسائي يافتيم

پيش از اين در سر غرور سرفرازي داشتيم
ترک سر کرديم و زان زحمت رهائي يافتيم