ديوان صائب

در دبستان سخن هر جا اديم صفحه اي است
از سهيل نقطه من چهره نوراني کند

باغبان از غيرت طبع بلند آوازه ام
عندليب مست را در غنچه زنداني کند

قطره اي کز کلک معني آفرين من چکد
در مذاق تشنه چشمان آب حيواني کند

خاطر دوشيزگان فکرت من نازک است
در گلستانم دم عيسي گرانجاني کند

قبله ارباب معني، خان فطرت دستگاه
آن که ملزم عقل کل را در سخنداني کند

در حريم دل چو افروزد چراغ قدسي را
راز دلها را بيان از خط پيشاني کند

دست گوهربار او نگذاشت بر روي زمين
اشک در چشم يتيمي سبحه گرداني کند

تيغ در گردن به پاي گلبن آيد آفتاب
شبنم گل را اگر حفظش نگهباني کند

چون سبک سازد به ريزش دست گوهربار را
حلقه ها در گوش ابر از گوهرافشاني کند

تا مگر در کفه او پاگذاري روز وزن
آفتاب از شوق پابوس تو ميزاني کند

همتي بگمار تا اين عندليب بينوا
بار ديگر در گلستانت نواخواني کند

مردم به زرق طره دستار مي روند
خرمهره اند و در پي افسار مي روند

در کوچه هاي شهر چرا خون نمي رود؟
زينسان که خلق روي به ديوار مي روند

در سنگ خاره جاي کند نقش پايشان
از بار حرص بس که گرانبار مي روند

مژگان خوشه از دهن مور مي کشند
از شوق مهره در دهن مار مي روند

زآواز پايشان بدرد پرده هاي گوش
در سنگلاخ دهر کشف وار مي روند

اگر در رفعت برج فلک سايش نمي بيند
چرا خورشيد را از طرف سرافتاده دستارش؟

نظرگاه تماشايي است در وي هر گذرگاهي
هميشه کاروان مصر مي آيد به بازارش

ناز صبح واجب مي شود بر پاکدامانان
سفيدي مي کند چون در دل شب ياسمين زارش

شکست پشت صدف تا لبت به حرف آمد
يتيم کرده گفتار توست در ثمين

اگر چه قلعه دوران شکوه کابل را
گرفته بود عدو در ميانه همچو نگين

بهار طبعا! بلبل شناس گلزارا!
که هست در کف کلک تو نبض فکر متين

به سنت شعرا در مديح خود غزلي
درين قصيده به تقريب مي کنم تضمين:

ز فيض پاکي دامان مريم صدف است
که گوشوار نکويان شده است در ثمين

ز نامداري خود در حصار گردونم
ز بندخانه نگردد خلاص نقش نگين