ديوان صائب

بر حرير گل گذارد پاي در صحراي حشر
هر سبکدستي که بردارد ز راه خلق خار

چشمه کوثر که آبش مي دهد عمر ابد
دارد از چشم گهربار تو نم در جويبار

دامن از دست زليخاي هوس بيرون بکش
تا شوي چون ماه کنعان در عزيزي نامدار

تا برآيي همچو عيسي بر سپهر چارمين
چارپاي طبع را بگذار در اين مرغزار

تا نيامد رايض شرع تو در ميدان خاک
سرکشي نگذاشت از سر ابلق ليل و نهار

بود چشم آفرينش در شکرخواب عدم
کز صبوح باده وحدت تو بودي ميگسار

در ره دين باختي دندان گوهربار را
رخنه اين حصن را کردي به گوهر استوار

سنگ را در پله معجز درآوردي به حرف
ساختن خصم دو دل را چون ترازو سنگسار

در پس ديوار محشر روي پنهان کرده است
گلشن فردوس از بس شرمسار اشرف است

ديده يعقوب در آغوش بوي پيرهن
چشم بر راه نسيم بي غبار اشرف است

چون سواد چشم خوبان، گوشه هاي دلفريب
از براي ميکشي در هر کنار اشرف است

نيست جز مازندران دارالاماني خاک را
وقت آن کس خوش که ساکن در ديار اشرف است

گر شراب بي خماري هست در جام سپهر
بي تکلف آبهاي خوشگوار اشرف است

از هجوم گل رگ لعل است هر خاري در او
سينه کوه بدخشان داغدار اشرف است

ابر چون بال پري، پر در پر هم بافته است
غالبا تخت سليمان کوهسار اشرف است

هست از فيض قدوم شهريار نوجوان
اين برومندي که در خاک ديار اشرف است

اشرف که بهشت است ازو در عرق شرم
بالا نکند سر ز هواي صفي آباد

پيمانه ز خود باده گلرنگ برآرد
در انجمن نشأه فزاي صفي آباد

چون غنچه گل باز شود غنچه پيکان
در بوم و بر عقده گشاي صفي آباد

اشرف که در آراستگي باغ بهشت است
يک گوشه ندارد به صفاي صفي آباد

چون روي عرقناک نمايد ز ته زلف
در زير رگ ابر، لقاي صفي آباد

کوکب بختي که من دارم، عجب نبود اگر
گل فتد در ديده روزن مرا از ماهتاب

در شب يلداي بخت من نيارد شد سفيد
گر يد بيضا نماند از گل صبح آفتاب

چنان که صحبت رنگين نمي رود از ياد
هميشه در دل من هست خارخار بسنت

روي در صحرا نهد چون محمل ليلي قفس
بلبل مستي چو آهنگ غزل خواني کند