ديوان صائب

ز پرده داري حفظش چو ديده ماهي
شرار، سير کند بي خطر در آب روان

شگفت نيست که در عهد او گشايد شير
گره ز شاخ غزالان به ناخن و دندان

نگين نقش مرادي را که مي خواست
به دست آورد در دور سليمان

ز شادي استخوان در پيکر خلق
به زير پوست شد چون پسته خندان

ز نور راي او در ديده ها شد
چراغ روز، خورشيد درخشان

ز خيرانديشي او گشت از بيم
شرارت چون شرر در سنگ پنهان

ز برق تيغ عالمسوز او لعل
شود خون در جگرگاه بدخشان

گذارد از شکوهش سينه بر خاک
گر آرد رخش رستم در ته ران

گشاد جبهه از خلقش دليل است
که باشد کعبه در ناف بيابان

ز عرياني بود در حشر ايمن
به جرم هر که پوشانيد دامان

به محراب اجابت مي کند پشت
ازين در هر که گردد روي گردان

شب و روز جهان در دلگشايي
به ميزان عدالت گشت يکسان

زير ابرو چون سواد ديده مي آيد به چشم
در خم طاقش سواد سرمه خيز اصفهان

در جوار رفعت اين قصر گردون منزلت
کعبه زالي است طاق شهرت نوشيروان

از اساسش زير کوه قاف دامان زمين
وز ستونش آسمان را تير در بحر کمان

مهر عالمتاب را در سينه مي سوزد نفس
تا رساند روي زرد خود به خاک آستان

تا شبستان زراندودش نيفتد از صفا
شمع همچون لاله مي سازد گره در دل دخان

در حريم او ز حيراني سپند شوخ چشم
از سر آتش نخيزد همچو خال گلرخان

در بساط آسمان يک صبح دارد آفتاب
دارد از آيينه چندين صبح روشن اين مکان

از حضور شه درين آيينه زار دلنشين
يوسفستاني مصور مي شود در هر زمان

کشتي نوح است بال از بادبان واکرده است
در نظرها صورت تالار او با سايبان

بيضه افلاک را در زير بال آورده است
طره اش کز شهپر جبريل مي بخشد نشان

دارد از حوض مصفا در کنار آيينه ها
تا نگردد غافل از نظاره خود يک زمان

نيست جز فواره در بستانسراي روزگار
سرو سيميني که با استادگي باشد روان

آب بردارد گر از درياچه اش ابر بهار
قطره هايش گوهر شهوار گردد در زمان