ديوان صائب

از لب خندان کند گل در گريبان هدف
غنچه پيکان ز فيض انبساط نوبهار

تازه رويان چمن محو تماشاي خودند
هر گلي آيينه ها دارد ز شبنم در کنار

از خجالت در گريبان سرکشد چون خارپشت
گر درين موسم بهشت عدن گردد آشکار

گرد عصيان را به دست گوهرافشان پاک شست
حله فردوس پوشانيد در هر شاخسار

خاصه هنگامي که چون خورشيد عالمتاب کرد
روي در بيت الشرف صاحبقران کامکار

در شرافت همچو بسم الله از آيات دگر
سرفرازست از شهنشاهان عصر آن نامدار

آفتاب عالم افروزست در برج شرف
زير چتر زرنگار آن سايه پروردگار

جبهه اقبال او آيينه اسکندري است
شاهي روي زمين گرديده در وي آشکار

در خم چوگان اقبال جهان پيماي او
چون فلک گوي زمين يک جا نمي گيرد قرار

چرخ را چون عامل معزول در دوران او
سبحه انجم نمي افتد ز دست رعشه دار

خون شود شيري که در ايام شيرين خورده است
بيستون را گر دهد سرپنجه قهرش فشار

خشک چون نال قلم در آستين شد دست ظلم
تا برآورد از نيام عدل تيغ آبدار

شهپر سيمرغ باشد بر فراز کوه قاف
تيغ در سرپنجه مردانه آن شهريار

آفتاب فتح را در آستين دارد چو صبح
رايت بيضاي او هر جا که گردد آشکار

گرگ در ايام عدلش چون سگ اصحاب کهف
برنمي آيد ز بيم گوسفند از کنج غار

آب گردد استخوان بيستون چون جوي شير
برق شمشيرش کند گر در دل خارا گذار

نيست در عقل متين او تصرف باده را
سيل کوه قاف را هرگز نسازد بي قرار

گر درآرد نوبهار خلق او را در ضمير
بر سپند آتش گلستان گردد ابراهيم وار

غير جام مي که خونش در شريعت خوردني است
خالي از وي برنگرديده است هيچ اميدوار

از ورق گرداني باد خزان آسوده است
نخل اميدي که آيد در زمان او به بار

باد در زير نگين او را جهان چون آفتاب
تا شود نور ظهور صاحب الامر آشکار

سايه لطف خدا کز آفتاب رايتش
غوطه زد روي زمين در سايه امن و امان

دولت بيدار او تا سايبان عالم است
مي کند در خواب کار اژدها چوب شبان

در خم محراب تيغش، سجده بي سر کند
هر که از فرمان او سرپيچد از گردنکشان

مي شود انگشت زنهاري علم در فوج خصم
چون برآرد تيغ بي زنهار آن صاحبقران