ديوان صائب

گر دهي صد جان شيرين در بهاي بوسه اي
در عقب نبود پشيماني قمار بوسه را

جلوه خورشيد دارد در کنار صبحدم
باده گلرنگ در چاک گريبان شيشه را

در ترازوي قيامت نيست صائب سنگ کم
عشق در يک پله دارد کعبه و بتخانه را

در قباي آل، عالمسوز مي گردد جمال
شمع در فانوس سوزد بيشتر پروانه را

گل ز شبنم در دل شبها نمي باشد جدا
خودپرستان در بغل گيرند شب آيينه را

کشور حسن ترا در يک نفس تسخير کرد
هست اقبال سکندر در نظر آيينه را

ديدن روي عرقناک تو در بزم شراب
چون صدف سازد پر از در ثمين آيينه را

داغ برگ عيش گردد در دل ناشاد ما
جغد مي گردد همايون در خراب آباد ما

از ته دل نيست در ميخانه استغفار ما
خوابها در پرده دارد ديده بيدار ما

در فضاي خاطر ما تير پيکان مي شود
آه مي گردد گره در سينه دلگير ما

گنجها در گوشه ويران ما در خاک هست
آبروي سعي را گوهر کند تعمير ما

در نظر واکردني گرديد طي پرواز ما
چون شرر در نقطه انجام بود آغاز ما

تازه گردد در دل پرشور ما داغ کهن
مي شود روشن چراغ کشته در فانوس ما

در نظر واکردني طي شد بساط زندگي
چون شرر در نقطه آغاز بود انجام ما

کارفرمايي چو شيرين در جهان تلخ نيست
ورنه چون فرهاد دستي در هنر داريم ما

در نظرها گر چه بيکاريم در کاريم ما
همچو مرکز پاي برجاييم و سياريم ما

خود درآزاريم و از ما ديگران هم در عذاب
در حريم ميکشان صائب چو هشياريم ما

همت ما مي زند پر در فضاي لامکان
بيضه افلاک را در زير پر داريم ما

ياد رخسار ترا در دل نهان داريم ما
در دل دوزخ بهشت جاودان داريم ما

در به روي شوق ما بستن ندارد حاصلي
از توجه رخنه در ديوار مي سازيم ما

قطره گوهر مي شود در دامن بحر کرم
آبروي خويش در ميخانه مي ريزيم ما

در خطرگاه جهان فکر اقامت مي کنيم
در گذار سيل، رنگ خانه مي ريزيم ما

روح ما از پيکر خاکي است دايم در عذاب
در ضمير خاک زنداني چو قارونيم ما

باعث سرسبزي باغيم در فصل خزان
در رياض آفرينش سرو موزونيم ما

نور معني در جبين تاک مي بينيم ما
در قدح افشرده ادراک مي بينيم ما