167906 مورد در 0.10 ثانیه یافت شد.
کشکول شيخ بهايي
ديوان صائب
خون خود را مي خورند اين دوستان از هم جدا
پيچ و خم باشد به جا در رشته جان برق را
مي شود معمور هر کس مي خرد يک جا مرا
عيب خود را در نظر بيش از هنر داريم ما
به خود هر کس رسيد اينجا، به آساني رسيد آنجا
که مي گفت از تنور خام اين طوفان شود پيدا؟
که در دل هر چه پوشيده است، گردد از جبين پيدا
اگر چون مهر در راه طلب تنها نهي پا را
که دست از جان خود شستن به دريا مي برد ما را
که مي رويد بت از ديوار و در کاشانه ما را
که من از عرض جوهر دوست تر دارم سر خود را
که ناز خيمه ليلي است در سر، داغ مجنون را
که مي چون آتشين شد پنبه در مي گيرد از مينا
گر چه حسن از حلقه خط مي شود پا در رکاب
از ته دل وصل دريا در نظر مي دارد آب
غوطه در خون مي دهد آن را که از گل بسترست
چون حباب شوخ چشم اين کاسه گرداني بس است
خود پرستش مي کند خود را و ممنون از من است
بوسه اش خون در جگر از بد ادايي کرده است
غير آه بي اثر ديگر چه از ما سر زده است؟
دست و پا در زير تيغ بي امان گم کرده اي است
گر چه ما را چون کمان در خانه جز خميازه نيست
از فسون اين مهره را از مار مي بايد گرفت
بوسه اي گر مي کني در کار ما وقت است وقت
نور از خورشيد مي گيرد چو ماه از شش جهت
خاک و زر در نظر همت ما هر دو يکي است
چه طلب مي کند آن کس که طلبکار تو نيست؟
خواب در ره کي کند هر کس به منزل راه برد؟
تا به کف سر رشته اي از پيچ و تابم داده اند