ديوان صائب

روي در برج شرف آورد خورشيد منير
حوت از بهر بشارت گشت سر تا پا زبان

يونس خورشيد تابان آمد از ماهي برون
با حمل همشير شد در سبزه زار آسمان

مهر تابان بيضه هاي برف را در هم شکست
جلوه گر گرديد طاوس بهاران از ميان

هر طلسم يخ که سرما روزگاري بسته بود
جلوه خورشيد پاشيد از همش در يک زمان

لاله چون فوج قزلباش از کمين آمد برون
برف شد چون لشکر رومي پريشان در زمان

شب چو عمر ظالمان رو در کمي آورد و روز
گشت روزافزون چو اقبال شه صاحبقران

در حريم ديده ها افکند بستر خواب امن
تا خم شمشير او شد طاق ابروي جهان

دامن دولت نمازي گشت در ايام او
از نظرها باده چون گو گرد احمر شد نهان

چون شد از تعمير دلها فارغ، از توفيق حق
کرد تالار فلک قدري بنا در اصفهان

عالمي در سايه بال هما آسوده شد
تا هماي طره اش واکرد بال زرفشان

در عنفوان عزم گرفت از خديو هند
زاقبال بي زوال به چل روز چل حصار

در هند گشت خطبه اثناعشر بلند
شد کامل العيار زر از نام هشت و چار

افتاد چون عصاي کليم از سنان شاه
در نيل هند هر طرفي رخنه گذار

مانند نقل، خاک شکرخيز هند را
در مقدم گرامي او ريخت روزگار

از برق تيغ و خنجر بي زينهار، شد
در فوج خصم، هر علم انگشت زينهار

شد آفتاب عمر عدو پاي در رکاب
تا شد هلال تيغ کج شاه آشکار

آشوبي از مهابت او در جهان فتاد
کز لرزه ريخت داغ پلنگان کوهسار

جاي شگفت نيست گر آن شهريار کرد
اقبال سوي هند در آغاز گيرودار

زين فتح نامدار که رو داد در ربيع
از باغ روزگار عيان شد دو نوبهار

چون اهل قندهار ز کوتاه ديدگي
بستند در به روي شهنشاه کامکار

زين نوبهار فتح که در موسم ربيع
آورد رو به گلشن اين شاه نامدار

در شکر اين عطيه کف چون محيط شاه
از روي خاک شست به آب گهر غبار

مظهر صاحبقراني، شاه عباس دوم
در جهاد اکبر از فرماندهان شد کامکار

رخنه ها کز سيبه در مغز زمين انداختند
از براي دفنشان روز يورش آمد به کار

از سياهي گر چه بالاتر نباشد هيچ رنگ
زردرويي غالب آمد بر سياهان در فرار