ديوان صائب

رسد به رستم اگر در رحم صلابت او
سفيدموي برون آيد از رحم چون زال

کند چو زخم زبان کار در دل آهن
ز غنچه ناوک او را اگر کنند نصال

ز آتش غضب او در آستين نيام
ز پيچ و تاب بود تيغ دشمنان چون نال

در آن مقام که گردد به نيزه حلقه ربا
فتد به حلقه گردون ز هيبتش زلزال

که ديده جز خم چوگان و گوي زرينش؟
که آفتاب زند قطره در رکاب هلال

اگر به چرخ کند کوه حلم او سايه
چو صبح آرد شود استخوان او در حال

ز ابر معدلت او کمين نموداري است
که تخم، سبز در آتش بود چو دانه خال

شده است مايده لطف او به نوعي عام
که در رحم عوض خون خورند مي اطفال

شود ز نور گهرخيز ديده روزن
در آن حريم که گردد گهرفشان ز مقال

نه لاله است، که حلمش فکنده سايه به کوه
نشسته در عرق خون ز انفعال جبال

چو رشته کاهکشان در گهر شود پنهان
ز آستين بدر آرد چو دست بحر نوال

منت ايزد را که با اقبال و دولت همعنان
روي در برج شرف آورد خورشيد جهان

چشم پل کز انتظار شاه آب آورده بود
شد منور همچو چشم پير کنعان در زمان

گرد و خاک اصفهان از کيمياي مقدمش
چون جواهر سرمه شد در پله قيمت گران

آن که از بهر دعاي نوبهار دولتش
غنچه تصوير را در کام مي گردد زبان

مور را ملک سليمان در نمي آيد به چشم
تا جهان را همت دريادلش شد ميزبان

پاي فيلان سايه دست حمايت مي شود
در زمان حفظ او بر فرق مور ناتوان

حکم بر عالم به فرمان شريعت مي کند
هست با فرماندهي در شرع از فرمانبران

بس که شد دست ضعيفان در زمان او قوي
سيل را سرپنجه خاشاک مي تابد عنان

گر کند اقبال او تسخير عالم دور نيست
در جواني يافت دولت از شهنشاه جوان

پرده دار جوهر ذاتش نگردد گر حجاب
جلوه عرض کمالاتش نگنجد در جهان

فطرت والاي او بي زحمت تعليم و درس
صاحب تيغ و قلم گرديد در اندک زمان

مهر را در تيغ راندن حاجت تعليم نيست
خامه تقدير را حاجت نباشد ترجمان

حلقه در گوش زبردستان عالم مي کشد
جوهر تيغش به فرمان خداي مستعان

يارب اين شاه جوان را در جهان پاينده دار
تا دم صبح ظهور مهدي آخر زمان