ديوان صائب

عقل سبک رکاب چه سازد به زور مي
چون پاي نخل موم نلغزد در آفتاب؟

در مغرب زوال رود آفتاب شرم
چون سر زند ز مشرق ميناي مي شراب

چون آفتاب، عقل ز روزن بدر زند
در مجلسي که دختر رز واکند نقاب

از بخل ذاتي است بتر جود عارضي
احسان مست را نشمارند در حساب

در راه دزد، شمع که شب برفروخته است؟
ترک مي شبانه کن اي خانمان خراب

در راه اشک، چشم ندامت سفيد شد
چند از لب پياله کني بوسه انتخاب؟

بوي گل محمدي باغ خلق او
در چين به باد عطسه دهد مغز مشک ناب

قدرش کشيده کرسي رفعت ز زير چرخ
يک چار برگه است عناصر در آن جناب

خورشيد از افق نتواند سفيد شد
از جوش زايران در آن فلک جناب

موجش کشد به رشته گهرهاي آبدار
گر ياد دست او گذرد در دل سراب

شوق خطاب بر در دل حلقه مي زند
تا چند حضور به غيبت کنم خطاب؟

حج پياده در قدمش روي مي نهد
هر کس شود ز طوف حريم تو کامياب

از موي عنبرين تو دزديده است بوي
در شرع ازان شده است هدر خون مشک ناب

از بوستان خشم تو يک حنظل است چرخ
مريخ کيست با تو شود چهره در عتاب؟

در سايه هماي شفاعت مرا بگير
تا سر برآورم ز گريبان آفتاب

رسيد قوت نشو و نما به معراجي
که ناپديد شود در گل پياده، سوار

سپند ريشه دوانيد در دل آتش
دميد سنبل و ريحان به جاي دود ازنار

ز بس لطيف شد اجرام، مي توان ديدن
چو زلف از آينه در خاک ريشه اشجار

ز جوش باده به صحرا فتاد خشت از خم
دويد دختر رز رو گشاده در بازار

ز عدل او سرسبز بهار در خطرست
به پاي رهروي از خار اگر رسد آزار

اگر چه پاس ادب مي کشد عنان سخن
خطاب را مزه ديگرست در گفتار

اگر چه سلسله عدل بست نوشروان
که عدلش افکند آوازه در بلاد و ديار

عدالت تو ز زنجير عدل مستغني است
که هست سلسله جنبان به غافلان در کار

به دستگاه شکوه تو آسمان تنگ است
کند محيط چسان در دل حباب قرار؟

دل خراب نمانده است در زمانه تو
که را ز پادشهان است اينقدر آثار؟