ديوان صائب

در ظاهر ارچه خامه سوار سخن بود
باشد به زير ران سخن کلک مشکبار

درهم شکست خسرو اقليم روم را
در چشم تنگ ازبک ظالم شکست خار

هر کس قدم ز دايره خود برون گذاشت
در زير پا فکند سرش را چراغ وار

پيوسته مشورت به دل خويش مي کند
در خارج احتياج ندارد به مستشار

شهباز دلرباي سخاوت به روي دست
در پهن دشت سينه مردم کند شکار

اول عمارتي که در آفاق رنگ ريخت
تعمير آستان نجف بود و آن ديار

در طبع پاک طينت او انقلاب نيست
چون آب گوهرست ستاده به يک قرار

بي چشم زخم، تاج جهانگير ترا
زيبنده بود در ازل اين لعل آبدار

در شکر حق بکوش که معمور گشته است
دنيا و دينت از مدد آفريدگار

اميدوار باش که در آفتاب حشر
خواهد شدن عقيق تو از کوثر آبدار

اين حريم کيست کز جوش ملايک روزبار
نيست در وي پرتو خورشيد را راه گذار

گوهر بحر ولايت کز ضمير انورش
هر چه در نه پرده پنهان بود گرديد آشکار

گر سپر از موم باشد در ديار حفظ او
تيغ خورشيد قيامت را کند دندانه دار

شکوه غربت غريبان را ز خاطر بار بست
در غريبي تا اقامت کرد آن کوه وقار

زهر در انگور تا دادند او را دشمنان
ماند چشم تاک تا روز قيامت اشکبار

همچو اوراق خزان بال ملايک ريخته است
هر کجا پا مي نهي در روضه آن شهريار

نقد مي سازد بهشت نسيه را بر زايران
روضه جنت مثالش در دل شبهاي تار

بس که قرآن در حريم او تلاوت مي کنند
صفحه بال ملايک مي شود قرآن نگار

هر شب از جوش ملک در روضه پرنور او
شمعها انگشت بردارند بهر زينهار

اختيار خدمت خدام اين در مي کند
هر که مي خواهد شود مخدوم اهل روزگار

از نواي عندليبان سر گلدسته اش
قدسيان در وجد و حال آيند ازين نيلي حصار

مي فتد در دست و پاي خادمانش آفتاب
تا مگر چون عودسوز آنجا تواند يافت بار

هر که باشد در شمار زايران درگهش
مي تواند شد شفيع عالمي روز شمار

مي شود همسايه ديوار بر ديوار خلد
در جوار روضه او هر که را باشد مزار

عقل ضعيف خويش نگه دار از شراب
در زير بال موج منه بيضه حجاب