ديوان صائب

سپر در پس پشت آن پر شکوه
چو خورشيد تابنده بر پشت کوه

قضا بست تا نيزه اش را کمر
اجل در گريبان فرو برد سر

ز يک ميل گرزش کشد در وغا
به چشم زره ز استخوان توتيا

اگر بيستون را درآرد به زير
کند استخوان در تنش جوي شير

چنان پا فشردند در دشت کين
که شد خرد زانوي گاو زمين

ز خرطوم پيلان در آن جنگ گاه
به ملک عدم بود يک کوچه راه

در آن رزمگاه قيامت علم
دو صد فتنه زاييد از يک شکم

شد از نعل اسبان در آن دشت کين
چو ماهي زره پوش، گاو زمين

چو شيران ز غيرت در آن عرصه مرد
برآوردي از خود سلاح نبرد

نمودي در آن بزم هر پرجگر
هم از ناخن خويش تيغ و سپر

چنان بافت پر در پر هم خدنگ
که شد تنگ، ميدان پرواز تنگ

چنان تير در فيل شد جايگير
که خرطوم او گشت قنديل تير

به مردان کين ناوک دلگسل
ز پيکان در آن جنگ مي داد دل

کشيدند تيغ از ميان آن دو فوج
فتادند در هم چو از باد موج

به يکديگر آميختند آن دو صف
چو در حالت پنجه گيري دو کف

زمين همچو غواص دريا سپر
فرو برد در آب شمشير سر

فتاده در آن بحر خون بي حساب
کلاه و کمر همچو موج و حباب

چنان تنگ شد عرصه بر پردلان
که شد تيغ در قبضه خود نهان

سنانهاي خطي به رگهاي جسم
نهان چون الف گشت در مد بسم

خرد مانده حيران در آن ماجرا
که خشت است پران و قالب بجا

شد از خشت آهن در آن کارزار
بناي نبرد از دو سو استوار

تزلزل در آن زنده فيلان فتاد
چو ابري که گردد پريشان ز باد

ز باريدن گرز در دشت کين
دل و گرده خاک شد آهنين

در آن پهن صحرا ز گرد و غبار
حصاري شد آن لشکر بي شمار

ستاره شد از گرد بر آسمان
چو تخمي که در خاک ماند نهان