ديوان صائب

از طاق فرود آيد و در پاي خم افتد
خشتي که سرانجام کنند از گل مستان

برد تا رنگ حيا را باده از رخسار او
آنچه بسيارست گلچين است در گلزار او

در شب تاريک نتوان دزد را دنبال رفت
دل گرفتن مشکل است از طره شبرنگ او

در مجلس شراب رخ شرمگين مجو
از جويبار شعله گل کاغذين مجو

ندارد حسن خط چون من غلام حلقه در گوشي
ندارد صفحه دوران چو من عاشق بناگوشي

مرا در قلزمي شور محبت مي دهد جولان
که باشد آسمان آنجا حباب خانه بر دوشي

عرق آلود ز مي طرف جبين ساخته اي
ديده ها را صدف در ثمين ساخته اي

کند چه نشو و نما دانه زمين گيري
که در گذار نديده است ابر تصويري

مبرهن است ز شبنم ربايي خورشيد
که در بساط فلک نيست ديده سيري

زهي نگاه تو با فتنه گرم همدوشي
به دور خط تو خورشيد در سيه پوشي

ز چهره تو چو خوشيد نور مي بارد
اگر تو در دل شبها ستاره بار شوي

غافل ز سير عالم انوار مانده اي
در عقده بزرگي دستار مانده اي

شبنم به آفتاب رسانيد خويش را
در دام رنگ و بو چه گرفتار مانده اي؟

در گريه چشم افشک فشان را نديده اي
فصل بهار لاله ستان را نديده اي

از شست غمزه ناوک مشکين نخورده اي
در گرد سرمه جنبش مژگان نديده اي

بيدار مي کنند به آواز بوسه ات
در دامن فرشته اگر خواب مي کني

به رنگ و بو مناز اي گل که دارد
خزان در آستين دست حنايي

اثر در جهان از مناهي نهشت
ز تقوي جهان شد چو خرم بهشت

به دوران منعش مي لاله رنگ
نهان گشت چون لعل در صلب سنگ

به عهدش چنان ظلم ناياب شد
که در تيغ، جوهر رگ خواب شد

قضاي الهي است در روز رزم
بهشت خدايي است هنگام بزم

يتيمان به دوران آن عدل کيش
بشويند در آب گهر روي خويش

سنانش کند در صف ترکتاز
زبان اجل را به دشمن دراز

کند نيزه در خاک چون استوار
شود سينه گاو و ماهي فگار

نيفتاده در جنگ از شست پاک
چو آه يتيمان خدنگش به خاک