ديوان صائب

سحر را تأثير نبود در عصاي موسوي
راستي در هم نوردد حيله و نيرنگ را

مي تواني در دو عالم نوبت شاهي زدن
صرف در تسخير دلها گر کني اقبال را

خلق خوش در نوبهار عافيت دارد مرا
خاکساري در حصار عافيت دارد مرا

در گداز گوهر من آتشي در کار نيست
ديدن گل همچو شبنم آب مي سازد مرا

کي به خلوت رخصت بر گرد سرگشتن دهد؟
آتشين خويي که در بيرون در سوزد مرا

چون در دوزخ ز چشم باز بودم در عذاب
چشم پوشيدن بهشت جاوداني شد مرا

در جهان پاکبازي فقر هم دام بلاست
مهره در ششدر ز نقش بوريا باشد مرا

تا ننوشانم، نگردد در مذاقم خوشگوار
در قدح چون خضر اگر آب بقا باشد مرا

در دل چاکم سراسر مي رود آب حيات
تا خرام يار در مد نظر باشد مرا

در غريبي قطره من آب گوهر مي شود
آب دريايم که تلخي در وطن باشد مرا

در خرابات تجرد مي کنم چون عشق شير
خانه در معموره امکان نمي باشد مرا

شعله را در پاکبازي داغ دارد همتم
خارخار آرزو در جان نمي باشد مرا

بشکفد پروانه چون در انجمن بيند مرا
خيزد از بلبل فغان چون در چمن بيند مرا

دست خواهد کرد خونم عاقبت در گردنش
نيست گر در زندگاني رنگي از قاتل مرا

در کمين دارد پريشان خاطري جمعيتم
پر برون آرد چو موران، دانه در خرمن مرا

گر چه در صحبت همان در گوشه تنهائيم
از فراموشان امن آباد عزلت کن مرا

در دل هر قطره آماده است دريايي مرا
هست در هر دانه اي دام تماشايي مرا

مي نمايد حسن در آغوش عاشق خويش را
در کنار هاله باشد حسن ديگر ماه را

تا مهش در هاله خط رفت، شد پا در رکاب
باعث آوارگي گردد کمر گلدسته را

نيست جز اشک ندامت خوشه اي در آستين
دانه در رهگذار کارواني کشته را

در نظر بستن بود، دارالاماني گر بود
سالک در عالم پر انقلاب افتاده را

اختياري نيست در سير و سکون خويشتن
سايه در پيش پاي آفتاب افتاده را

کي خبر از ناله شبخيز مظلومان بود؟
در دل شب، مست در آغوش خواب افتاده را

قطره گردد گوهر غلطان در آغوش صدف
دل تپد در سينه دايم سير دريا کرده را

در شکايت ريختي دندان نعمت خواره را
کهنه کردي در ورق گرداني اين سي پاره را