ديوان صائب

در نمکدان ز نمکزار چه خواهد گنجيد؟
چه کند حوصله تنگ فلک با شورم؟

در سر کوي خرابات سبکدستي نيست
ورنه عمري است که از توبه پشيمان شده ايم

دلي گرفته تر از غنچه در بغل دارم
به چشم آبله با خار بن جدل دارم

مرا به رد و قبول زمانه کاري نيست
چو چشم آينه در خوب و زشت حيرانم

برون ز شيشه افلاک همچو رنگ زديم
به عالمي که در او رنگ نيست چنگ زديم

فرهادم و ثبات قدم هست پيشه ام
ناخن دوانده در جگر سنگ تيشه ام

در کار عشق سعي چو فرهاد مي کنم
مشق جنون به خامه فولاد مي کنم

تا فکر کرده است مرا بر سخن سوار
در کوه قاف صيد پريزاد مي کنم

در کوهسار سنگ ملامت مجاورم
مجنون صفت به دامن صحرا نمي روم

نقش فنا در آينه خشت ديده ام
هرگز پي عمارت دنيا نمي روم

اين گردن ضعيف سزاوار تيغ نيست
در قتل خويش زحمت قاتل نمي دهم

گرم نصيحت دل ديوانه خوديم
سنگيم و در کمينگه پيمانه خوديم

ناقوس غريبانه به فرياد درآيد
آن روز که در حلقه زنار نباشم

دلبستگيي با دل بي کينه نداريم
آن روز دل از ماست که در سينه نداريم

سخت جاني داردم از شکوه گردون خموش
خنده کبک است شور سيل در کهسار من

نيست غيري در حريم ديده نمناک من
نام ليلي نقش مي بندد ز اشک پاک من

اينقدر بي طاقتي در مشت خاري بوده است؟
روي دريا شد کبود از سيلي خاشاک من

منقلب گشته است از دور فلک احوال من
ضعف پيري در جواني کرده استقبال من

کسي تا چند ريزد خار در چشم تماشايي؟
خدا فرصت دهد، خواهيم نخل باغبان بستن

ز پرکاري نظر مي پوشد از عشاق سودايي
دکان داري است در جوش خريداران دکان بستن

غنيمت مي شمارم صحبت گل، نيستم بلبل
که عمرم بگذرد ايام گل در آشيان بستن

ندارد راهي از افتادگي نزديکتر دولت
چو يوسف خويش را در منزل اول به چاه افکن

در چنين فصل بهاري که گل از سنگ دميد
زاهد از گوشه محراب نيايد بيرون

در چنين فصل بهاري که گل از سنگ دميد
زاهد از گوشه محراب نيايد بيرون

دلم ز کنج قفس تا گرفت دانستم
که در بهشت، مکرر نمي توان بودن