ديوان صائب

گر در گذري از سر يک غنچه تبسم
از شعله غيرت دل اعجاز توان سوخت

طاعات ريايي است کليد در دوزخ
زاهد به چه سرمايه خريدار بهشت است

بسيار به از صحبت ابناي زمان است
در مشرب من، خلوت اگر خلوت گورست

خواري ز طمع دور نگردد که عصاکش
هر چند که در پيش بود پير و کورست

با ساغر شبگير، سراسر مزه دارد
در خانه نشستن شب مهتاب حرام است

در مشرب ما جوهريان گهر وقت
غير از شب آدينه مي ناب حرام است

آغاز خط آن شوخ به عشاق رحيم است
در آخر بازار، فروشنده کريم است

از وصل، ملال دل خرم نمکين است
در دامن گل گريه شبنم نمکين است

تا مهر خموشي زده ام بر لب گفتار
در چشم من اين دايره يک چشم سخنگوست

آن را که به انگشت توان عيب شمردن
در عالم انصاف ز مردان حسابي است!

چون آينه آب خضر زنگ نگيرد؟
در دور عقيق لب او تشنه جگر نيست

(ياري که نگيرد دلش از دوري منزل
در وادي تجريد به جز ريگ روان نيست)

در چشم پاکبازان آن دلنواز پيداست
آيينه صاف چون شد آيينه ساز پيداست

(هر چند جلوه او بيرون ازين جهان است
در آبهاي روشن آن سروناز پيداست)

شنيدم آنقدر از دوستان تلخ
که شد شيريني جان در دهان تلخ

برنمي خيزد ز شور حشر، يارب بخت من
در کدامين ساعت سنگين به بالين سر نهاد

مصرع برجسته در هنگامه دلمردگان
چون چراغ روز بر پروانه حسرت مي برد

ناله بلبل به بال شيون ما مي پرد
چشم شبنم در هواي گلشن ما مي پرد

آفتابي هست در طالع شبستان مرا
يک دو روزي شد که چشم روزن ما مي پرد

سخت جانان خوب مي دانند قدر يکدگر
بيستون فريادها در ماتم فرهاد کرد

ناله من بزم عشرت را مصيبتخانه کرد
اشک شور من نمک در ديده پيمانه کرد

تازه شد زخم هواداران، مگر باد صبا
زلف مشکين ترا در دامن خود شانه کرد؟

(در گلستاني که رويد دام چون سنبل ز خاک
بلبل دون همت ما ميل پروازي نکرد)

زود باشد غوطه در بحر تهيدستي زند
چون صدف هر کس يتيم ديگران را پرورد

چون صدف هر قطره آبي که در کامم چکيد
از هواي خاطر افسرده من سنگ شد