ديوان صائب

هر سر خاري که گل کرد از زمين
در رگ من مي دواند نيش را

نغمه در زاهد پوسيده سرايت ننمايد
اين نسيمي است که از جاي کند سرو جوان را

گل رخسار او در عالم آب
زند ترخنده بر ياقوت سيراب

(در خار و گل دهر به يک چشم نظر کن
سرچشمه خورشيد شو از معني مشرب)

(حاجت از خاک مراد در ميخانه طلب
دم همت ز لب خامش پيمانه طلب)

آنچه بر رخساره او مي نمايد خال نيست
شبنم نازک دلي در آتش گل سوخته است

عشق پنهاني خنک چون ناز حسن خانگي است
شيوه هاي دلفريب عشق در ديوانگي است

نغمه لبيک، غمازست در راه طلب
جامه احرام اينجا پرده بيگانگي است

در صدف گوهر جدا باشد ز آغوش صدف
وصل هجران است هر جا دورباش ناز هست

در محبت جز تهيدستي متاعي باب نيست
هر که را دل هست اينجا از اولوالالباب نيست

در ميان چشم ما و دولت بيدار عشق
پرده بيگانگي جز پرده هاي خواب نيست

لنگر آسودگي دست مرا بر چوب بست
تا به دست بسته روزي طفل در گهواره يافت

پنجه غيرت دل پرويز را در هم شکست
هر کجا حرفي ز شيرين کاري فرهاد رفت

به اين عنوان اگر قامت کشد سرو دلارايت
نمايد طوق قمري جلوه خلخال در پايت

نخواهي از گزيدن مانع دندان من گشتن
اگر داني چه خونها در جگر دارم ز لبهايت

عشق ازان برق که در خرمن مجنون انداخت
دود اول ز سيه خانه ليلي برخاست

پيش ارباب خرد رسم تکلف باب است
در خرابات مغان ترک ادب آداب است

عاشق صادق و پرواي ملامت، هيهات
صبح در سينه خود چاک زدن بي تاب است

در لطافت تن سيمين تو با خرمن گل
يک قماش است، ولي از تو بانگيزترست

در شکست دل ما سعي نه از تدبيرست
پشت اين لشکر آگاه، دم شمشيرست

عافيت مي طلبي ترک برومندي کن
که سر سبز در اينجا علف شمشيرست

فکر دنياي دني کار خدانشناس است
هر چه در دل گذرد غير خدا وسواس است

در سواد ورق لاله اگر غور کني
گرده دامن ليلي و سر مجنون است

رتبه چين جبين اهل هوس نشناسند
سکته در مشرب اين طايفه ناموزون است

در بيابان تمنا اثر از منزل نيست
مي کند آنچه سياهي، نفس سوخته است