ديوان صائب

در جوهر نهفته من سرسري مبين
آيينه ام، به جامه خاکستري مبين

ز انفعال خرام تو آب گردد سرو
ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو

از اشک برد راه به کوي تو نظاره
در بحر کند سير معلم به ستاره

عتاب گلرخان در پرده دارد لطف پنهاني
که گلها مي توان چيد از بهار غنچه پيشاني

در ماه روزه سير مه ما نکرده اي
چشم گرسنه مست تماشا نکرده اي

در حريمي که لب خود به شکرخنده گشايي
از لب بام کنند اهل هوس بوسه ربايي

از شبيخون حوادث عشقبازان غافلند
مي کند خون در جگر صيد حرم قصاب را

چون کند برق تجلي پاي شوخي در رکاب
کوه نتواند نگه دارد وقار خويش را

در سر آن زلف بي بخت رسا نتوان رسيد
چاره شبگير بلندست اين ره خوابيده را

بي نگاه من نشد در عشق معشوقي تمام
صحبت فرهاد آدم کرد سنگ خاره را

بزم عشق است ميا از در عادت به درون
شيوه مردم بيگانه سلام است اينجا

طالعي کو که گشايم در گلزار ترا؟
مغرب بوسه کنم مشرق گفتار ترا

گل روي تو چو شبنم نگران ساخت مرا
خار در پيرهن چشم تر انداخت مرا

سرکشي از نمد فقر نکردم، به چه جرم
سايه بال هما در قفس انداخت مرا؟

نيست در عالم افسرده جگرسوخته اي
به چه اميد برآيد شرر از سنگ مرا؟

باده روح در او نشأه ماتم بخشد
مگر از سنگ مزارست گل شيشه ما

(آنقدر در دهن تيغ تغافل باشيم
کآورد خوي تو ايمان به وفاداري ما)

گرفته راهي عشق از ملال خاطر ماست
حباب در گره افکنده کار اين دريا

ز هرزه خندي گل پاکشيدم از گلزار
در گشاده نهد چوب پيش راه مرا

چو برق بگذر ازين خاکدان که در يک دم
سفال تشنه کند آه گرم، ريحان را

(از وصل گل مرا چه تمتع، که شرم عشق
دارد چو بيضه در بغل آشيان مرا)

در زير بار مهره گل نيست دست ما
ز اشک تاک سبحه کند مي پرست ما

اي جلوه نسيم ترحم چه کوتهي است
در غنچه زنگ بست گل اعتبار ما

(پر در پر هم بافته پروانه و بلبل
اي شمع گل اندام ز فانوس برون آ)

در بندگي قامت موزون تو بسته است
هر فاخته از طوق کمر سرو روان را