ديوان صائب

چون فروزان ز مي آن آينه طلعت گردد
آب در ديده خورشيد قيامت گردد

پياله اي به لبم چرخ آشنا نکند
که بخت شور نمک در شراب ما نکند

در گلشني که حسن تو عارض جمال کرد
گل آب و رنگ خود عرق انفعال کرد

روشندلان که قبله خود روي او کنند
در هر نظر دو عيد ز ابروي او کنند

در صيدگاه دنيا هر کس که هوش دارد
جز عبرت آنچه باشد صيد حرم شمارد

هست حاجت در بساط کج کلاهان بيشتر
همت از درويش مي جويند شاهان بيشتر

يکي هزار شود داغ در دل افگار
زمين سوخته، جان مي دهد به تخم شرار

در آن محفل که برخيزد نقاب از روي گلپوشش
سپند از جاي خود برخاستن گردد فراموشش

غوطه در زنگ زد آيينه روشن گهرش
پسته اي شد ز خط سبز لب چون شکرش

به عزم صيد چنان گرم خاست شهبازش
که خنده در دهن کبک سوخت پروازش

در بسته حجاب بود گر چه گلشنش
تکليف بوسه است دهن غنچه کردنش

مي کند عيب نمايان را هنرپرور کمال
تنگ چشمي مي شود در دانه گوهر کمال

لازم يکديگر افتاده است ناکامي و کام
بيشتر از فصل ها در فصل گل باشد زکام

ما در جهان قرار اقامت نداده ايم
چون سرو سالهاست به يک پا ستاده ايم

پيوسته ما ز فکر دو عالم مشوشيم
ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشيم

طرفي ز نهال قد آن شوخ نبستم
در سايه نخلي که نشاندم ننشستم

ما همچو شرر تلخي غربت نکشيديم
در نقطه آغاز به انجام رسيديم

حلقه هر در مشو با قامت همچون کمان
تا نگردي تير باران ملامت را نشان

نوشها درج است در نيش عتاب آلودگان
پشه دارد حق بيداري به خواب آلودگان

عيب دنيا را نمي بينند کوته ديدگان
گر چه بي پرده است در چشم نظر پوشيدگان

روي از عالم بگردان، روي در ديوار کن
وضع ناهموار عالم را به خود هموار کن

در تلاش آفرين افکار خود رنگين مکن
گوش خود را کاسه دريوزه تحسين مکن

نباشد در مقام دلبري نازک نهال من
ز تمکين ذوق گل چيدن ندارد خردسال من

به طوق غبغب سيمين او نظر واکن
هلال ماه در آغوش را تماشا کن

پهلو تهي ز ناوک آن دلربا مکن
در استخوان مضايقه با اين هما مکن