گلشن راز شبستري

گهي از خوي خود در گلخنم من
گهي از روي او در گلشنم من

ديوان صائب

چون نسوزد خواب در چشمم، که شبهاي فراق
اخگري در پيرهن دارم ز هر اختر جدا

در حريم وصل از عاشق اثر جستن خطاست
نيست ممکن خودنمايي در حرم محراب را

تيغ او را در نظر دارند دايم کشتگان
تشنگان در خواب مي بينند صائب آب را

صرف در پرداز دل کن قوت بازوي خويش
در جهان تيره صائب تا نفس باشد ترا

تا چه در پيراهن گلهاي بي خارش بود
ناز مژگان است در سر، خار ديوار ترا

در سر مستي گر از زانوي من بالين کني
بوسه در لعل شراب آلود نگذارم ترا

نيست سنگ کم اگر در پله ميزان ترا
کعبه و بتخانه باشد در نظر يکسان ترا

همرهان سست در راه طلب سنگ رهند
دل مخور، افتاد در پيري اگر دندان ترا

ديده شبنم که در پيراهن گل محرم است
حلقه بيرون در باشد گلستان ترا

گر گذارد قوت گيراييي در دست ها
در گره بندند گل پيراهنان بوي ترا

جان عرشي، فرش در زندان تن باشد چرا؟
شعله جواله در قيد لگن باشد چرا

در بيابان عدم بي توشه رفتن مشکل است
نيستي در فکر تخم افشاني اي دهقان چرا

کعبه در دامان شبگير بلند افتاده است
پاي خود پيچيده اي چون کوه در دامان چرا

وحشت آباد جهان را منزلي در کار نيست
آشيان آماده در کنج قفس کردن چرا

نگسلد در زير خاک از ماه، فيض آفتاب
نيست ممکن در نور ديدن بساط جود را

بوي گل در عذرخواهي از چمن بيرون دويد
باغبان گر بست بر رويم در گلزار را

صاحبان کشف بي قدرند در درگاه حق
نيست در ديوان شاهان رتبه اي جاسوس را

حرف دعوي در ميان باطلان دارد رواج
هست در بتخانه گلبانگ دگر ناقوس را

مي کند در پرده ناموس، حسن ايجاد عشق
شمع چون پروانه در رقص آورد فانوس را

جز پشيماني سخن چيني ندارد حاصلي
حلقه بيرون در کن در مجالس گوش را

مرگ را بر خود گوارا کن در ايام حيات
در بهاران بگذران فصل خزان خويش را

گردش پرگار را در نقطه بيند خرده بين
در دل هر دانه خرمنهاست حاصل عشق را

در زمين شور، تخم خويش را باطل مکن
گوش زاهد نيست در خور، داستان عشق را

گر چه سروست از درختان در سرافرازي علم
دست ديگر هست در بالادويها تاک را