ديوان صائب

تا نفس خويش را شمرده نسازي
در دل خود عيش بي شمار نيابي

خيز و شکاري بکن که در دو سه جولان
گردي ازين دشت پرشکار نيابي

تا نکني ترک اعتبار چو صائب
در نظر عشق اعتبار نيابي

نقطه موهوم را دو نيم نمايد
در دهن تنگ آن زبان که تو داري

در جگر زهد خشک شيشه شکسته است
اين لب ميگون مي چکان که تو داري

اي از خراباتت زمين درد ته پيمانه اي
در پاي شمعت آسمان پرسوخته پروانه اي

در مصر وجود، ماه کنعان را
از حسن غريب دربدر داري

زان چهره که بوي خون ازو آيد
پيداست که ريشه در جگر داري

چون گل که ز برگ فاش شد بويش
از پرده شرم پرده در داري

شرمي که ز باده آب مي گردد
در مستي ها تو بيشتر داري

شيريني جان به رونما خواهد
تلخي که نهفته در شکر داري

پاکي دامن ما نيست کم از پرده عصمت
گو بدانند حريفان که تو در خانه مايي

مي شود ناف غزالان ختا ديده روزن
در حريمي که تو آن زلف گرهگير گشايي

داغ اولدي درونيمده منيم ناز محبت
مين دورلو صدا ويرمه ده در ساز محبت

چرخ مي داند عيار آه پرتائثير را
مي توان در زخم ديدن جوهر شمشير را

حسن عالمسوز دارد بي قرار انديشه را
نقش شيرين نعل در آتش گذارد تيشه را

زلف طرار تو مي بندد زبان شانه را
در سخن مي آورد لعل لبت پيمانه را

نيل چشم زخم باشد زنگ کلفت سينه را
ناخن شيرست صيقل در نظر آيينه را

مي کند در پرده شب جلوه دايم روز ما
بي سياهي نيست هرگز داغ عالمسوز ما

تمناي تو دارد در کشاکش آسمان ها را
هدف خميازه آغوش مي سازد کمان ها را

به آساني شود دلها مسخر گوشه گيران را
يد طولاست در صيد مگس ها عندليبان را

به چشم مردم آگاه، اين فرسوده قالبها
سوارانند در راه عدم افکنده مرکبها

اين نه خط است سيه کرده بناگوش ترا
سايه گرد يتيمي است در گوش ترا

چون سويداست نهان در دل شب کوکب ما
خط بيزاري صبح است سواد شب ما

مي تپد در جگر خاک همان طينت ما
شمع را شعله جواله کند تربت ما