ديوان صائب

در عالم مکافات هرباده را خماري است
تلخي زندگاني باشد خمار طفلي

خطي کشيد بر خاک گردون کينه پرور
هر جلوه اي که کرديم در روزگار طفلي

شد از فشار گردون موي سفيد و سرزد
شيري که خورده بوديم در روزگار طفلي

از سرگذشتگان را در عالم شهادت
تيغ خم تو باشد محراب زندگاني

چون آب زندگاني در ظلمت است پنهان؟
دل را سيه نسازد گر آب زندگاني

جان هواپرستان با باد همعنان است
باشد حباب کم عمر در آب زندگاني

تا از کتان هستي يک رشته تاب باقي است
در زير ابر باشد مهتاب زندگاني

در بحر نيستي بود آسوده کشتي ما
سرگشته ساخت ما را گرداب زندگاني

انديشه تزلزل در عالم فنا نيست
بر جان هميشه لرزد سيماب زندگاني

تا چون حباب بي مغز دلبسته هوايي
در پرده حجابي از آب زندگاني

جان هواپرستان در فکر عاقبت نيست
گرد هدف نگردد تيري که شد هوايي

حسن تمام با خود عين الکمال دارد
در آبله است پنهان حسن برهنه پايي

کار بسيار و اندک است حيات
عمر در خورد کار بايستي

در قفس شير دست و پا نزند
دل برون زين حصار بايستي

جان ما در هواي عالم قدس
چون شرر بي قرار بايستي

دل در خاک و خون فتاده ما
بر توکل سوار بايستي

آشيان در زمين پست مکن
پر و بال عقاب اگر داري

نيست چون نافه حاجت اظهار
در گره مشک ناب اگر داري

در صحبت به روي خلق ببند
هوس فتح باب اگر داري

من و طفل شوخي که صد خانه زين
ز مردان تهي ساخت در ني سواري

کند کبک تقليد رفتار او را
ادب نيست در مردم کوهساري!

بپيوند با چرخ پيش از بريدن
که در قبضه خاک عاجز نماني

چو ابروي خوبان خمش باش و گويا
که چندين زبان است در بي زباني

مرو بيش ازين در پي لاله رويان
درين بحر خون چند کشتي براني؟

خمش باش در بحر هستي که ماهي
زبان محيط است از بي زباني