ديوان صائب

زان شکوه داري از دل غمگين که همچو ما
دريوزه غم از در دلها نکرده اي

با زلف دستبازي ازان مي کني که تو
دستي دراز در دل شبها نکرده اي

در رستخيز رو به قفا حشر مي شوي
اي غافلي که پشت به دنيا نکرده اي

صبح اميد من ز تريهاي روزگار
در کاهش است چون شکر آب خورده اي

حاشا که در لباس شکايت کند ز فقر
زخم هزار نشتر سنجاب خورده اي

انصاف نيست بر در بيگانگي زند؟
خونها ز آشنايي احباب خورده اي

اي دل چه در قلمرو ميخانه مانده اي
حيران مي چو ديده پيمانه مانده اي

وقت است غيرتي کني و يک جهت شوي
پر در ميان کعبه و بتخانه مانده اي

جوشي اگر برآوري از دل بسر رسي
چون درد اگر چه در ته پيمانه مانده اي

نعل حرم ز شوق تو صائب در آتش است
غمگين چرا به گوشه بتخانه مانده اي؟

چون آب دايم آينه سازي است کار تو
در پيش خود تو نيز گرفتار بوده اي

از خون گرم روز جزا سربرآورد
در هر دلي که نشتر مژگان خليده اي

برق سبک عناني و کوه گران رکاب
در هيچ جا نه و همه جا آرميده اي

صد پيرهن غريب تر از يوسفي به حسن
در مصر ساکني و به کنعان رسيده اي

پروانه وار سيلي آتش نخورده اي
در دودمان آه چراغي نديده اي

از لاله زار آبله يک گل نچيده اي
در پاي شوق، خار سراغي نديده اي

با چاک سينه دست و گريبان نبوده اي
در دست خود ز داغ اياغي نديده اي

مردان عنان به دست توکل نداده اند
تو سست عزم در گرو استخاره اي

نتوان به کنه عشق رسيدن ز فکر پوچ
در بحر آتشين چه کند تخته پاره اي؟

آن را که هست گردش چشم غزاله اي
در کار نيست رطل گران و پياله اي

تا گل شکفته شد گرو ميفروش کرد
در خانه داشت هر که کتاب و رساله اي

يک هاله در بساط همه چرخ بيش نيست
ماه تراست هر خم آغوش، هاله اي

از هر ستاره چشم بدي در کمين ماست
با صد هزار تير چه سازد نشانه اي؟

صائب فسرده ايم، بيا در ميان فکن
از قول مولوي غزل عاشقانه اي

اي جان به قيد گنبد خضرا چگونه اي؟
اي باده در شکنجه مينا چگونه اي؟