ديوان صائب

مهر زن بر لب گفتار که در بزم جهان
شمع آسوده ز کشتن شود از خاموشي

دل که در رهگذر باد حوادث شمعي است
چون چراغ ته دامن شود از خاموشي

خاک اگر در دهن رخنه گفتار زند
آدمي قلعه آهن شود از خاموشي

کثرت و تفرقه در عالم گفتار بود
که جهاني همه يک تن شود از خاموشي

پخته از حوصله شاخ برون مي آيد
رگ خامي نبود در ثمر يکرنگي

چشم يکرنگي ازين چرخ دغا بازمدار
نيست در نه صدف او گهر يکرنگي

صائب از هم نکند تفرقه لطف و عتاب
گل و خارست يکي در نظر يکرنگي

در چمن خانه گرفتن گل فارغبالي است
چار ديوار قفس باد به ما ارزاني

دل نبندند عزيزان جهان در وطني
که به يوسف ندهد وقت سفر پيرهني

در سپند من سودازده آتش مزنيد
که پريشان شود از ناله من انجمني

باطن عشق بود تيغ دودم اي خسرو
مصلحت نيست که خم در خم فرهاد کني

خلوت خاص تو در خانه دل خواهد بود
خانه گل چه ضرورست که معمور کني؟

اگر از خوان قناعت نظري آب دهي
خاک عالم همه در کاسه فغفور کني

صائب از دردسر هر دو جهان باز رهي
سر اگر در سر عطار نشابور کني

در قيامت گل بي خار ثمر مي بخشد
نيش خاري که تو از آبله نمناک کني

تخم چون سوخت برومند نگردد صائب
دانه اشک به اميد چه در خاک کني؟

نشود جمع نظربازي خوبان با زهد
اين گلي نيست که در دامن سجاده کني

تا تو چون شانه دل چاک مهيا نکني
پنجه در پنجه آن زلف چليپا نکني

در سرانجام سفر باش که از سنگ مزار
خيمه بيرون زده خوش قافله سنگيني

مي که در روي سپر چين نگذارد ز نشاط
نيست ممکن ز جبين تو گشايد چيني

گرچه سر در سر گفتار نهادم صائب
نشنيدم ز کسي از ته دل تحسيني

نيست چون حوصله ديدن بي پرده ترا
به که قانع به نگاه در و ديوار شوي

نتوان دل ز عزيزي به سهولت برداشت
جهد کن جهد که در چشم کسان خوار شوي

غنچه را راه در آن چاک گريبان ندهي
به کف طفل نوآموز گلستان ندهي

بي حجابانه به آغوش کجا مي آيي؟
که به صد ناز در انديشه ما مي آيي؟