ديوان صائب

به اميد تماشا چشم وا کردم، ندانستم
نگه را خون کند ناز تو در چشم تماشايي

کمند زلف در گردن گذشتي روزي از صحرا
هنوز از دور گردن مي کشد آهوي صحرايي

تو آتشدست تا پا در رکاب شوخي آوردي
فلاخن سير شد صد کوه تمکين و شکيبايي

همان بهتر که ليلي در بيابان جلوه گر باشد
ندارد تنگناي شهر، تاب حسن صحرايي

حجاب نور وحدت عالم اسباب مي گردد
شود محجوب اگر در پرده هاي چشم بينايي

زبان تيغ را سنگ فسان در جوهر افزايد
نمي گردد مرا گوش گران مانع ز گويايي

مرا افکنده رخسار عرقناکش به دريايي
که دارد هر حبابش در گره طوفان خودرايي

گريبان چاک مي گرديد در دامان اين صحرا
اگر مي داشت ليلي همچو من مجنون شيدايي

به تردستي ز خارا نقش شيرين محو مي کردم
اگر در چاشني مي داشت کارم کارفرمايي

عنان کجروي پيچيدن از گردون نمي آيد
مکن در راه سيلاب فنا کاشانه آرايي

مرا بر غفلت سرشار بلبل خنده مي آيد
که در ايام گل دارد دماغ خانه آرايي

به حرف عقل گوش انداختم ديوانه گرديدم
مرا در خواب غفلت کرد اين افسانه آرايي

به توحيد خدا همچون الف گوياست تنهايي
دويي در پله شرک است و بي همتاست تنهايي

تجرد پيشگان را نيست کثرت مانع از وحدت
که در درياي لشکر چون علم تنهاست تنهايي

به اندک سختيي رو از تو گردانند همراهان
روي گر در دهان اژدها همپاست تنهايي

ندارم ياد خود را فارغ از عشق بلاجويي
چو داغ لاله دايم در نظر دارم پريرويي

ازان در جيب گل بسيار بيدردانه مي ريزي
که هرگز از چمن پيرا نديدي چين ابرويي

به حسن شاهدان معني از صورت قناعت کن
که در ملک سليمان نيست زين بهتر پريرويي

مروت نيست از پروانه ما ياد ناوردن
در آن محفل که باشد هر سپندي آتشين رويي

چون ز حال دل صاحب نظراني غافل؟
تو که در آينه با خويش نظر باخته اي

آتشي را که ازان طور به زنهار آيد
در دل صائب خونين جگر انداخته اي

نيست در باغ نهالي به برومندي تو
سايه را آخر و اول ثمر انداخته اي

مژه در ديده نظارگيان خواهد سوخت
اين چراغي که تو از چهره برافروخته اي

سخن آبله پيشت گرهي بر بادست
تو که در راه طلب پا به حنا داشته اي

دست اگر در کمر راهبر دل زده اي
بي تردد به ميان دامن منزل زده اي