ديوان صائب

تجلي کوه را کبک سبک پرواز مي سازد
نيايد در حضور شمع از پروانه خودداري

تراوش مي کند بي خواست ناز از چشم مخمورش
کند چون در سخاوت همت مستانه خودداري؟

ز مرکز گردش پرگار طاقت مي برد اينجا
مجو در حلقه اطفال از ديوانه خودداري

ز خاموشي شود سوداي عشق اي همنفس افزون
مکن با ديده بيخواب در افسانه خودداري

به شکر اين که چون عيسي دم جان پروري داري
مکن در پرسش بيمار، بيدردانه خودداري

دل صدپاره را گفتار حق در وجد مي آرد
نيايد وقت ذکر از سبحه صددانه خودداري

مرا نظاره آن لعل ميگون بس بود صائب
کند ساقي اگر در دادن پيمانه خودداري

نيايي گر برون از خانه آيينه معذوري
که باغ دلگشايي در نظر چون روي خودداري

کجا فکر نظربازان به گرد خاطرت گردد؟
که صد دام تماشا در نظر از موي خودداري

اگر چه مي نمايي رام در ظاهر، ز پرکاري
پلنگ خشمگين را داغدار از خوي خودداري

چه حد دارند نگاه خيره گردد گرد رخسارت؟
که چين زلف را پيوسته در ابروي خودداري

ز عکس خود کني همچون پلنگ خشمگين وحشت
اگر در وقت خشم آيينه پيش روي خودداري

تواني دست در آغوش کردن تنگ با دريا
اگر دست از عنان اختيار خويش برداري

به بيداري سرآور روزگار زندگاني را
به زير خاک اگر خواب فراغت در نظر داري

مکن با تلخکامان رو ترش تا شکري داري
که همچون مور خط در چاشني غارتگري داري

چنان شد زندگاني تلخ بر من زين ترشرويان
که مرگ تلخ در چشمم شکرخواب است پنداري

ندارد بي پر پروانه آب و تاب در محفل
نهال شمع، سبز از برگ پيوندست پنداري

ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداري
سر هر موي بر تن نيش خونخوارست پنداري

ندارد اختياري در گرستن چشم پرخونم
به دست رعشه داران جام سرشارست پنداري

ز شوخي در ميان حلقه خط نقطه خالش
چو مرکز گرچه پابرجاست سيارست پنداري

ز حيراني يکي گرديده هجران و وصال من
گريبان در کف من دامن يارست پنداري

شهادتگاه ما در چشم آن سرو سبک جولان
به باد صبحدم دامان گلزارست پنداري

ز حال گوشه گيران چشم او در عين مستي ها
چنان آگاهيي دارد که هشيارست پنداري

طراوت نيست چون گهواره در سيماي اين طفلان
سپهر خشک يک پستان بي شيرست پنداري

ز شان عشق، عاشق در نظرها شوکتي دارد
که نقش پاي مجنون پنجه شيرست پنداري