ديوان صائب

شد حباب از خودنمايي گوي چوگان فنا
سعي کن تا در محيط عشق ناپيدا شوي

بينش ظاهر غبار ديده باطن بود
خاک زن در چشم ظاهر تا به جان بينا شوي

مرد عشقي بر سر بازار رسوايي برآي
تا به کي از پرده ناموس در چادر شوي؟

چند باشي در کشاکش، دامن ساقي بگير
تا درين عالم ازين عالم به آن عالم شوي

سرمپيچ از داغ تا سرحلقه مردان شوي
در سياهي غوطه زن تا چشمه حيوان شوي

مي شود در تنگناي جسم کامل جان پاک
از صدف بيرون ميا تا گوهر غلطان شوي

با سر آزاده چون سرو از بهاران صلح کن
تا در ايام خزان پيرايه بستان شوي

خضر آب زندگي دست از علايق شستن است
چون سکندر چند در ظلمات سرگردان شوي؟

کوه در رد صدا بي اختيار افتاده است
با گرانقدران مگو حرف سبک تا نشنوي

گوش تن چون حلقه از بيرون در دارد خبر
زينهار از تن پرستان قصه ما نشنوي

طالع شهرت ندارد در وطن فکر غريب
بوي عنبر تا بود صائب به دريا نشنوي

از نکويان در نظر دايم عزيزي داشتم
هرگز از يوسف نبود اين گوشه زندان تهي

سرمه آواز مي گردد سواد شهرها
در بيابان دل مگر سازد جرس ز افغان تهي

منزل ويران نباشد جاي آرام و قرار
در کهنسالي دهن مي گردد از دندان تهي

عکس در آيينه تصوير پابرجا بود
نيست از معشوق هرگز ديده حيران تهي

در گلستاني که اشک ما سراسر مي رود
لاله از شبنم ز استغنا کند پهلو تهي

کي توانم چشم در دامان منزل گرم کرد؟
اين چنين کز سستي کوشش تو دلسرد رهي

زهي اقبال روزافزون، زهي اميد گوناگون
اگر دارد تلافي اين تغافل هاي پي در پي

غلط کردم نيفتادم به فکر ظاهرآرايي
به جاي عقل در سر طره دستار بايستي

به قدر آشنايان از سخن بيگانگي داري
در بيگانگي زن تا به معني آشنا گردي

کجا گل بر سر بازار رسوايي دکان چيدي؟
کليد باغ اگر در آشيان بلبلان بودي

ز مطلب در حجابي تا نظر بر مدعا داري
نگردي آشناي خويش تا يک آشنا داري

نبيني روي ظلمت در شبستان فنا صائب
اگر گم کرده راهان را چراغي پيش پا داري

ز خط سبز افزون مي شود بي تابي عاشق
کجا در نوبهاران آيد از ديوانه خودداري؟

به ساقي احتياجي نيست در ميخانه وحدت
که نتواند ز زور مي کند پيمانه خودداري