ديوان صائب

گر به ظاهر خار بي برگم ولي از داغ عشق
لاله زاري در جگر دارم تماشاکردني

بسته ام گر چشم چون يعقوب، عذرم روشن است
ماه مصري در سفر دارم تماشاکردني

باغ اگر بر من شد از جوش تماشايي قفس
باغها در زير پر دارم تماشاکردني

چون ز زلفش چشم بردارم، که از هر حلقه اي
در نظر دام دگر دارم تماشاکردني

کو سبکدستي که من چون پنبه ميناي مي
فتنه ها در زير سر دارم تماشاکردني

چرخ اگر کم فرصتي و عمر کوتاهي نکرد
سرونازي در نظر دارم تماشاکردني

در جگر چندين محيط بي کنار از خون دل
زان دهان مختصر دارم تماشاکردني

سردي دوران به من دست و دلي نگذاشته است
ورنه دستي در هنر دارم تماشاکردني

همچو شبنم صائب از فيض سحرخيزي مدام
گلعذاري در نظر دارم تماشاکردني

حيرتي از چشم مست يار دارم ديدني
خوابها در ديده بيدار دارم ديدني

گر چه چون مرکز زمين گيرم به چشم غافلان
سيرها در خويش چون پرگار دارم ديدني

نيستم ايمن ز چشم شور، ورنه من ز داغ
لاله زاري در دل افگار دارم ديدني

کوه غم بر خاطر آزاده من بار نيست
مستيي چون کبک در کهسار دارم ديدني

دل ز گرد خاکساري بر گرفتن مشکل است
ورنه گنجي در ته ديوار دارم ديدني

نيل چشم زخم من دارد جمال يوسفي
در سياهي يک جهان انوار دارم ديدني

ملک و مالي نيست صائب گرچه در عالم مرا
باغي از رنگيني گفتار دارم ديدني

سيل را روشنگري چون اتصال بحر نيست
سعي کن تا در دل روشن ضميران جا کني

چند در پيري ز فوت مطلب دنياي دون
قامت خم گشته خود حلقه ماتم کني؟

مي تواني خرمني اندوخت از هر دانه اي
خرده خود صرف اگر در راه درويشان کني

نيست جاي دانه اميد اين محنت سرا
در زمين شوره تخم خويش باطل مي کني

رشته عمري که دام مطلب حق مي شود
صرف در شيرازه اوراق باطل مي کني

در عمارت زندگاني چند باطل مي کني؟
رفته اي از کار تا سامان منزل مي کني

عاقبتاين خانه ها ماتم سرايي مي شود
زعفران گر جاي برگ کاه در گل مي کني

مي کشي دست نوازش سالها بر دوش خويش
پاره ناني اگر در کار سايل مي کني

گرم مي پرسي مرا بهر فريب ديگران
در لباس دوستداران کار دشمن مي کني