ديوان صائب

گوشها را يک قلم مي ساختم تنگ شکر
همچو ني در چاشني مي داشتم گر همدمي

تا نبندد راه خواهش بر خود از سد رمق
در نظرها، شان اسکندر ندارد آدمي

تا نگردد در طريق پاکبازي يک جهت
راه بيرون شد ازين ششدر ندارد آدمي

تا نيفشاند غبار جسم از دامان روح
باده بي درد در ساغر ندارد آدمي

چون نمکداني است صائب کز نمک خالي بود
شورشي از عشق اگر در سر ندارد آدمي

باده تلخ مرا مي بود اگر حب وطن
کي چنين آسوده در زندان مينا بودمي؟

گر نمي شد دام راهم رشته طول امل
همچو سوزن در گريبان مسيحا بودمي

گر نمي زد راه مجنون مرا تدبير عقل
با غزالان همسفر در کوه و صحرا بودمي

رفته ام بيرون ز خويش و در حجابم همچنان
نيستم باري چو اينجا کاش آنجا بودمي

گاه در پاي تو بيخود چون زمين افتادمي
گاه بر گرد سرت چون آسمان گرديدمي

از پريشان خاطري در راه سيل افتاده اي
گر کني گردآوري خود را حصار عالمي

کاروانسالار گردون است روح پاک تو
زين تن حيوان صفت در زير بار عالمي

پاي در دامن کش، از سنگ ملامت سرمپيچ
شکر اين معني که نخل ميوه دار عالمي

گوشه چشمي ز غمخواران چو نبود غم بلاست
اژدهايي مي شود هر خار در بي سوزني

بي دهاني تيره دارد مشرب عيش مرا
دود پيچيده است در اين خانه از بي روزني

همت پيران گشايد کارهاي سخت را
رخنه در خارا کند تير کمان صد مني

بي دل بينا فزايد پرده اي بر غفلتت
با مه کنعان اگر در زير يک پيراهني

وادي خونخوار سودا را چو مجنون ديده ام
جز دهان شير در وي نيست ديگر مائمني

اي ز رويت برق عالمسوز در هر خرمني
وز نسيم جلوه ات هر آتشي را دامني

هر حبابي را درين دريا ز حسن بيحدت
خلوتي با ماه کنعان در ته پيراهني

هر سپندي را ز ياد روي آتشناک تو
چون خليل الله در آتش حضور گلشني

از فروغ آفتاب لامکان جولان تو
حلقه ذکري است گرم از ذره در هر روزني

پرتو يکتائيت افتاده بر ديوار و در
آفتابي سربرآورده است از هر روزني

جلوه در پيراهن بي جرم يوسف مي کند
بر لب درياي غفران تو هر تردامني

گر چه سودايي و مجنونم، ولي با کودکان
صحبتي در هر گذر دارم تماشاکردني