ديوان صائب

هر که را ديديم دارد شکوه از روز سياه
هست در ظلمت نهان آب روان زندگي

در حجاب ابر غافل نيست از ذرات، مهر
پرده بينش نگردد شاه را خوابيدگي

جمع سازد در کمين صياد خود را بيشتر
مي کند بيدارتر آن ماه را خوابيدگي

تيغ لنگردار را در قطع، دست ديگرست
بال و پر گردد دل آگاه را خوابيدگي

در زمين گيران غفلت پند را تائثير نيست
از جرس کمتر نگردد راه را خوابيدگي

چين ابرو کرد شمشير تغافل در نيام
چشم جادو تايب از نيرنگ شد يکبارگي

خط ظالم بس که لعل آبدارش را مکيد
در نظرها خشکتر از سنگ شد يکبارگي

چون شرر از شوخ چشمي هاي خط سنگدل
شوخي حسنش نهان در سنگ شد يکبارگي

ابر را خورشيد تابان زود مي پاشد ز هم
کي شود پوشيده در زير قبا ديوانگي؟

در تلاش بستر نرم است عقل شيشه دل
مي کند از سنگ طفلان متکا ديوانگي

روشناس عالمي گرداندش چون آفتاب
هر که را چون سايه افتد در قفا ديوانگي

بي رگ سودا دماغي نيست در ملک وجود
با جهان عام است چون لطف خدا ديوانگي

مي شمارد در شمار داغهاي خامسوز
آفتاب روز محشر را سر ديوانگي

در ديار ساده لوحان نقش بار خاطرست
محو سازد سکه را از خود زر ديوانگي

چرخ را در نيم جولان زير پا مي آورد
سنگ طفلان گر نگردد لنگر ديوانگي

هر که خود را فرد باطل کرد در ديوان عقل
همچو صائب مي شود سردفتر ديوانگي

نيست بي خون جگر در گلشن عالم گلي
هست هر شاخ گلي محضر به خون بلبلي

نيست ممکن خنده بر روز سياه من کند
در قفاي هر که افتاده است مشکين کاکلي

مي گشايد عقده فولاد را آتش چو موم
عشق عالمسوز را ياد آر در هر مشکلي

تا درين وحدت سرا خود را جدا داني ز خلق
در حساب دفتر ايجاد فرد باطلي

نوبهار زندگي در خواب غفلت صرف شد
از مآل خويشتن صائب چه چندين غافلي؟

ابر مظلم تيره گرداند جهان را در دمي
يک ترشرو تلخ سازد عيش را بر عالمي

در تجرد مي شود اندک حجابي سد راه
آستين دست شناور راست بند محکمي

کوتهي در زخم ناخن اين خسيسان مي کنند
آه اگر مي داشت داغ ما توقع مرهمي

رتبه کوچکدلي در ديده من شد بزرگ
تا سليمان کرد تسخير جهان از خاتمي