ديوان صائب

اي در آتش از هوايت نعل هر سياره اي
از بيابان تمناي تو خضر آواره اي

بي قراري گر کند معذور بايد داشتن
هر که دارد در گريبان چون دل آتشپاره اي

مي کشد دل را ز دستم دلرباي تازه اي
در کشاکش داردم زورآزماي تازه اي

فارغ از ملک سليمانم که از روشندلي
در نظر دارم پريزادي ز هر انديشه اي

اي جهاني محو رويت، محو سيماي که اي؟
اي تماشاگاه عالم، در تماشاي که اي؟

عالمي را روي دل در قبله ابروي توست
تو چنين حيران ابروي دلاراي که اي؟

نعل در آتش ز سوداي تو دارد آفتاب
اي سمن سيما تو سرگردان سوداي که اي؟

چشم مي پوشي ز گلگشت خيابان بهشت
در کمين جلوه سرو دلاراي که اي؟

اين خمارآلودگان کوتاه بين افتاده اند
ورنه باشد در گره هر قطره را ميخانه اي

حسن عالمسوز بي تاب است در ايجاد عشق
دارد از هر ذره آن خورشيدرو پروانه اي

مي کند چشم سياهش سرمه سايي، ورنه هست
نغمه منصوريي در هر لب پيمانه اي

آسمانها در شکست ما چه يکدل گشته اند
کشتي نه آسيا افتاده چپ با دانه اي

از شراب لعل تا رخسار را افروختي
هر که را بود آرزوي خام در دل سوختي

در دل فولاد جوهر موي آتشديده شد
تا ز عارض خانه آيينه را افروختي

آن که عمرش صرف شد در دلبري آموختن
کاش دلداري هم از ما اندکي آموختي

فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال و تو
پير گشتي و همان در فکر فردا نيستي

در مبند اين خانه تاريک را يکبارگي
چشم عبرت باز کن از دل چو بينا نيستي

نيست امروز اين گراني پله ناز ترا
شير در گهواره مي خوردي که لنگر داشتي

نونياز ناز چون خوبان ديگر نيستي
دايم از شوخي تو در پيراهن اخگر داشتي

ماه رخسار تو ناگرديده در خوبي تمام
هر طرف چون ماه نو صد صيد لاغر داشتي

تنگ گشتي آسمان از موج آغوش اميد
گر در آغوش کس آن سرو خرامان آمدي

چون سمندر در طلب بودي اگر کامل عيار
آتش از بال و پر پروانه بيرون آمدي

سرسري مگذر ز تعمير دل بيچارگان
کار محکم کن که در تعمير ديوار خودي

هر چه از دلها کني تعمير پشتيبان توست
سعي در آبادي دل کن چو معمار خودي

فکر ايام زمستان مي کني در نوبهار
اينقدر غافل چرا از آخر کار خودي؟