ديوان صائب

چشم از فسانه ناز در خواب صبحگاهي
مژگان ز دل فشاري دست نگار ديده

گل ز انفعال رويش در خار گشته پنهان
ريحان ز شرم خطش بر خاک خط کشيده

مژگان ز شوخ چشمي بر هم نهاده شمشير
از بيم جان، نگاهش در گوشه اي خزيده

در دست آه من نيست بر گرد او نگشتن
بي اختيار گردد بر گرد ماه هاله

نچيده است گل از آفتاب در دل شبها
ترا کسي که به گلگشت ماهتاب نديده

رواني از سخنم برد خشک مغزي زاهد
که سيل کند رود در زمين آب نديده

مباش از سخن سخت در شکست پياله
که بهتر از يد بيضاست پشت دست پياله

مکن روي در قبله بي صدق نيت
که رسوا کند تير کج را نشانه

حرام است مستي بر آن عندليبي
که خامش شود در خزان از ترانه

گشايش گر از بستگي چشم داري
منه پا برون چون در از آستانه

مرو بي تکلف به مهمانسرايي
که پاي تکلف بود در ميانه

سعادت به پرواز بسته است صائب
هما کم ز جغدست در آشيانه

چون تواني کعبه مقصود را دريافتن؟
کز گرانخوابي گره در ره چو منزل گشته اي

همچو خون مرده سامان تپيدن در تو نيست
کو سماع بلبلان گرزان که بسمل گشته اي

مي توان از جبهه عشاق راز عشق خواند
نيست در صحراي محشر نامه نگشاده اي

با لباس عنبرين امروز جولان کرده اي
سرو را در جامه قمري خرامان کرده اي

در لباس اهل ماتم جلوه گر گرديده اي
روز را بر عاشقان شام غريبان کرده اي

از عبادت بر قبول خلق اگر داري نظر
روي در بتخانه از بيت الحرام آورده اي

مشک بر ناسورم امروز از شماتت مي فشاند
در سر مستي سر زلف ترا پيچانده اي

کيست جز صائب به لوح خاک از اهل سخن
گرد پاپوش قلم در لامکان افشانده اي

در تمام عمر اگر يک روز عاشق بوده اي
از حساب زندگي روزشمار آسوده اي

بي قراران نيستند آسوده در زير زمين
از گرانجانيتو بر روي زمين آسوده اي

گرچه داري در ميان خرمن افلاک جاي
از غلوي حرص چون موران کمر نگشوده اي

پيش پاي سيل افتاده است صحراي وجود
تو ز غفلت در خطرگاهي چنين آسوده اي

عشق را در پرده ناموس پنهان مي کني
چهره خورشيد را صائب به گل اندوده اي