ديوان صائب

از سطرشماري نتوان راه به حق برد
در باديه حاجت به دليل است نه جاده

سخت است کمان تو، وگرنه بود از آه
در قبضه من چرخ مقوس چو کباده

صائب ز گرانباري دل در سبکي کوش
کز قافله پيوسته بود پيش پياده

از اشک تهي همچو در گوش نگردد
چشمي که بر آن صبح بناگوش فتاده

سيلي است به درياي حقيقت شده واصل
در پاي خم آن مست که مدهوش فتاده

در خامشي از نطق فزون نشأه توان يافت
پر زور بود باده از جوش فتاده

در غنچگيش گوشه دستار ربايد
هرگز گل اين باغ به دامان نرسيده

در آينه بينش ما چشم به راهان
پيکي بود از جانب دلدار شکوفه

در ديده بي پرده ارباب بصيرت
فردي بود از دفتر اسرار شکوفه

در پرده اسباب نماند دل روشن
از برگ شود زود سبکبار شکوفه

در ديده کوته نظران گر چه نقابي است
روشنگر چشم است چو ديدار شکوفه

هرگز نفکنده است نمک در دل آتش
شوري که فکنده است به گلزار شکوفه

در مجمع ما نيست کسي را غم خانه
چون ريگ روان قافله ماست روانه

چون تير که در وصل کمان است گشادش
باشد به ميان رفتن من بهر کرانه

در پرده شب نوش مي ناب که دريافت
عمر ابدي خضر به يک جام شبانه

در رفتن هوش است عجب طبل رحيلي
آواز دف و بانگ ني و صوت چغانه

از حرف سخت باشند فارغ گشاده رويان
از زخم سنگ باشد ايمن در نبسته

مژگان من نشد خشک تا شد جدا ز رويت
گوهر نمي شود بند در رشته گسسته

هر چند در خرابات يکتاست جام خورشيد
هر ذره از فروغش جامي جدا گرفته

تمثال شاخ چشمان يک جا نگيرد آرام
چون نقش حسن شيرين در سنگ جا گرفته؟

از دور، مي مجو بيش در انجمن که بسيار
آب زياد گردش از آسيا گرفته

جان هواپرستان در فکر عاقبت نيست
بيم خطا ندارد تير هواگرفته

از پافتادگانيم در زير پا نظر کن
از دست رفتگانيم دستي به دست ما ده

اي پادشاه خوبي در شکر بي نيازي
از حسن خود زکاتي گاهي به اين گدا ده

بوي کباب دلها پيچيده در لباسش
خون هزار بيدل از دامنش چکيده