ديوان صائب

مگر مرا ز خجالت برآورد در حشر
ز زندگاني من آنچه صرف خواب شده

ز لطف طبع بهاران مگر خبر دارد؟
که دود آه گره کرده در جگر لاله

ز زهد خشک اثر در جهان نخواهد ماند
اگر چنين شود از باغ شعله ور لاله

مدار دست ز مينا و جام در فصلي
که شيشه ساز شود غنچه، کاسه گر لاله

در ديده تو پرده خواب دگر شود
خالي اگر کنند نمکدان صبحگاه

در بيضه طوطي دل زنگار بسته را
شکرشکن کند شکرستان صبحگاه

دايم به روي خلق در فيض باز نيست
غافل مشو ز چاک گريبان صبحگاه

عمر دوباره اي که شود تازه جان ازو
آماده است در لب خندان صبحگاه

بيدار مي کند دل در خواب رفته را
فرياد بلبلان خوش الحان صبحگاه

در جسم خاکسار مرا جان سوخته
باشد سفال تشنه و ريحان سوخته

در چادر شکوفه نهفته است برگ سبز؟
يا طوطي است غوطه به تنگ شکر زده

چندين هزار فاخته از مرغزار قدس
در جستجوي سرو تو بي آشيان شده

انديشه بلندخيالان عرش سير
از دورباش کنه تو در دل نهان شده

چندين هزار قامت از تير راست تر
در زير بار عشق تو خم چون کمان شده

بي سرمه چشم را که چنين مي کند سياه؟
عالم سياه در نظر سرمه دان شده

در مستي از دهان تو گفتار بي حجاب
حوري است بي نقاب ز جنت برآمده

در کنج عزلت است اگر هست وحدتي
رحم است بر کسي که به صحبت برآمده

بر روي طوطيان در گفتار بسته ام
آيينه ام به زنگ کدورت برآمده

در بزم وصل، داغ تهي چشمي من است
دلوي که خالي از چه کنعان برآمده

چون سبزه اي که در قدم بيد بشکند
مژگان من به خواب پريشان برآمده

چون هست در تصرف درياعنان موج
رفتن نفس گسسته به ساحل چه فايده؟

چون مي شود زياده ز ايثار، سيم و زر
بستن در سؤال به سايل چه فايده؟

در چشم تنگ مور جهان چشم سوزن است
دلتنگ را ز وسعت منزل چه فايده؟

حيرت بجاست حسني اگر در نظر بود
آيينه را ز ديده حيران چه فايده؟

برق فناست حاصل باران بي محل
در عهد شيب ديده گريان چه فايده؟