ديوان صائب

نيست آغوش فلاخن جاي لنگ سنگ را
در سر مجنون کجا فرهنگ مي گردد گره؟

لنگر طاقت حريف خرده اسرار نيست
اين شرار شوخ کي در سنگ مي گردد گره؟

گرد سرگرديدن ما گرد دل گرديدن است
در حضور شمع ما را بال مي گردد گره

صحبت افسردگان افسردگي مي آورد
اشک نيسان در صدف في الحال مي گردد گره

آتشين تبخال باشد حاصل موج سراب
در دل آخر رشته آمال مي گردد گره

بستگي دارد گشايش ها مهيا پيش دست
گفتگو کم در زبان لال مي گردد گره

مهر خاموشي نگيرد پيش آه گرم را
تب کجا در عقده تبخال مي گردد گره؟

عقده مشکل حريف ناخن الماس نيست
آرزو کي در دل اقبال مي گردد گره؟

در دل از نادان فزون صاحب هنر دارد گره
سرو موزون از درختان بيشتر دارد گره

در گرفتاري حلاوت هاي عالم مضمرست
ني به هر بندي جدا تنگ شکر دارد گره

نيست جاي پرفشاني تنگناي آسمان
ورنه دل در سينه چندين بال و پر دارد گره

نيست صائب دلخراشي کار اشک صافدل
ورنه در هر قطره اي صد نيشتر دارد گره

بي تأمل بر بساط پاکبازان پا منه
تا نشويي دست از جان پاي در دريا منه

چون نداري ترجماني همچو عيسي در کنار
مهر خاموشي چو مريم بر لب گويا منه

آه سرد نااميدي مي کند کار خزان
چوب منع اي باغبان در پيش راه ما منه

پاس وقت صحبت نازک خيالان را بدار
بي طلب در خلوت ارباب معني رو بنه

پاي پيچيده است در دامان تمکين زير تيغ
داغ دارد پردلان را طبع بي پرواي کوه

صباحت آب در گلزارش از جوي گهربسته
نزاکت رشته جان را بر آن موي کمر بسته

نگردد چون کف افسوس هر برگ نهال من؟
که چون بادام آوردند در باغم نظربسته

نفس از سينه مجروح چون زخمي برون آيد
که آب چشمه پيکان سپهرم در جگر بسته

مشو از زيردست خويش ايمن در زبردستي
که خون شيشه را نوشيد جام آهسته آهسته

نگيرد پرده غفلت اگر چشم عزيزان را
متاع يوسفي در هر سر بازار افتاده

به آب روي خود در منتهاي عمر مي لرزم
به دست رعشه دارم ساغر سرشار افتاده

کدامين سروبالا را خدايا در نظر دارد
که مهر عالم آرا را ز سر دستار افتاده

نهان در پرده تزوير دارد درد ناکامي
به ظاهر مي نمايد رام، اما سرکش افتاده