ديوان صائب

گرچه مي گويند باران نيست در ابر سفيد
فيض مي بارد ز سيماي سحاب صبحگاه

مي دهد ياد از سبک جولاني دوران عيش
عارفان را خنده پا در رکاب صبحگاه

گر بياض گردن ميناي مي افتد به دست
مي توان شد در دل شب کامياب صبحگاه

شمع دولت را ز دست افشاني صبح زوال
در پناه خود مگر دست دعا دارد نگاه

کوه را صحرانورد آن جلوه مستانه کرد
در ره سيل بهاران کيست جا دارد نگاه؟

از نگاه ما که در باغ تجلي محرم است
رومگردان اي بهشت عالم آراي نگاه

صددرستي شيشه گر را در شکست شيشه هست
گر دلت را عشق برهم بشکند تاوان مخواه

خانه آباد پيش پاي سيل افتاده است
خاطر معمور جز در خانه ويران مخواه

جز جواب خشک، موجي نيست در بحر سراب
مد احسان زينهار از دفتر دوران مخواه

چشمه خورشيد در گرد کدورت غوطه زد
تا ز خط عنبرين، رخسار جانان شد سياه

تيرگي در آستين دارد لباس عاريت
روي ماه از منت خورشيد تابان شد سياه

گوهر شهوار را در عهد شکرخند تو
از دهن بيرون صدف چون استخوان انداخته

صبح خيزان قيامت را نگاه گرم تو
در غلط از فتنه آخر زمان انداخته

از دل صحرايي خود چشم تا پوشيده ام
خويشتن را در فضاي لامکان انداخته

من کيم صائب که خلاق سخن در اين مقام
کلک معني آفرين را از بنان انداخته

لعل او را بين به دلها بي حجاب آويخته
گر نديدي اخگري را در کباب آويخته

چون تهيدستي که يابد بر کليد گنج دست
ديده حيران در آن بند نقاب آويخته

خط مشکين گرد رخسار جهان افروز او
مجرمي چندند در روز حساب آويخته

شوق آسايش نمي داند، وگرنه بي حجاب
ذره ما در فروغ آفتاب آويخته

در دل تنگم ز داغ عشق شمعي برفروز
خانه تن را چراغي از دل بيدار ده

نشأه پا در رکاب مي ندارد اعتبار
مستي دنباله داري همچو چشم يار ده

در لباس تن پرستي پايکوبي مشکل است
دامن جان را رهايي زين ته ديوار ده

برنمي آيد به حفظ جام، دست رعشه دار
قوت بازوي توفيقي مرا در کار ده

چار ديوار عناصر نيست ميدان سماع
رخصت جولان مرا در عالم انوار ده

سينه اي چون چنگ لبريز فغانم داده اي
صددهن در ناله کردن همچو موسيقار ده