ديوان حافظ

ديگر مکن نصيحت حافظ که ره نيافت
گمگشته اي که باده نابش به کام رفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاري کرديم
کاي دريغا به وداعش نرسيديم و برفت

حافظ چو آب لطف ز نظم تو مي چکد
حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت

کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ
پيوسته شد اين سلسله تا روز قيامت

حافظ سرود مجلس ما ذکر خير توست
بشتاب هان که اسب و قبا مي فرستمت

هميشه وقت تو اي عيسي صبا خوش باد
که جان حافظ دلخسته زنده شد به دمت

همچو حافظ روز و شب بي خويشتن
گشته ام سوزان و گريان الغياث

غلام همت آنم که باشد
چو حافظ بنده و هندوي فرخ

حافظ گرت ز پند حکيمان ملالت است
کوته کنيم قصه که عمرت دراز باد

قدح مگير چو حافظ مگر به ناله چنگ
که بسته اند بر ابريشم طرب دل شاد

حافظ نهاد نيک تو کامت برآورد
جان ها فداي مردم نيکونهاد باد

راز حافظ بعد از اين ناگفته ماند
اي دريغا رازداران ياد باد

شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوي
که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

لعل تو که هست جان حافظ
دور از لب مردمان دون باد

حافظ به ادب باش که واخواست نباشد
گر شاه پيامي به غلامي نفرستاد

حافظ که سر زلف بتان دست کشش بود
بس طرفه حريفيست کش اکنون به سر افتاد

صوفيان جمله حريفند و نظرباز ولي
زين ميان حافظ دلسوخته بدنام افتاد

گذشت بر من مسکين و با رقيبان گفت
دريغ حافظ مسکين من چه جاني داد

دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد
چو لاله داغ هوايي که بر جگر دارد

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هواي باغ دارد

ز جيب خرقه حافظ چه طرف بتوان بست
که ما صمد طلبيديم و او صنم دارد

و گر گويد نمي خواهم چو حافظ عاشق مفلس
بگوييدش که سلطاني گدايي همنشين دارد

غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ
به يادگار نسيم صبا نگه دارد

خسروا حافظ درگاه نشين فاتحه خواند
و از زبان تو تمناي دعايي دارد

کي کند سوي دل خسته حافظ نظري
چشم مستش که به هر گوشه خرابي دارد