ديوان صائب

در دودمان خامه صائب نهفته است
برقي که روي صفحه شود همچو ماه ازو

در هر سري که هست تمناي گلرخي
از بوي گل پري زده گردد مشام او

در هر دلي که عشق الهي کند نزول
چون کعبه جاي کسب هوا نيست بام او

چون سر زند ز مشرق زين آفتاب تو
صد شاخ گل پياده رود در رکاب تو

در پرده حرف گوي که تبخال بي ادب
دندان نگيرد از لب حاضرجواب تو

از بس ز خون ما شده گلگون عقيق تو
در ساغر سهيل کند خون عقيق تو

ياقوت آبدار شود اشک شمع ها
در محفلي که گردد ميگون عقيق تو

شب بيشتر کند دل خونخوار را سياه
در عهد خط زياده کند خون عقيق تو

نقش اميد بوسه به وجه حسن نشست
تا شد نهفته در خط شبگون عقيق تو

نتوان در آب و آينه ديدن مثال تو
چون مد آه، سايه ندارد نهال تو

چون بوي گل که مي شود از برگ بيشتر
در پرده بيش فيض رساند جمال تو

از بس که سرکش است قد چون نهال تو
در آب هم نگون ننمايد مثال تو

چندان که دل فزون شکني شوختر شوي
گويا که در شکستن دلهاست بال تو

در سينه زعفران شودش ريشه ملال
هر کس که بگذرد به دل بي ملال تو

يارب چه آتشي، که گلاب چکيده شد
در شيشه هاي غنچه گل از انفعال تو

خورشيد آيدش ورق شسته در نظر
چشمي که شد فريفته خط و خال تو

اي فتنه سايه پرور سرو روان تو
مه در کمند کاکل عنبرفشان تو

صد ترکش از خدنگ ملامت برد به خاک
خورشيد اگر بلند شود در زمان تو

مردم در آرزوي شبيخون بوسه اي
يارب به خواب مرگ رود پاسبان تو!

شرمت به پاسبان خط آزادگي دهد
در پاي سرو خواب کند باغبان تو

بوي گل از ادب نکند پاي خود دراز
در سايه گلي که بود خوابگاه تو

در چشم اهل ديد، خيابان جنت است
هر چاک سينه اي که شود شاهراه تو

با قامت خميده ازين در کجا رود؟
صائب که باخت نقد جواني به راه تو

در خون نشست لاله ز چشم سياه تو
گل گوشه گير گشت ز طرف کلاه تو

چشم غزال، داغ سياهي فکنده اي است
در معرض سياهي چشم سياه تو