ديوان صائب

سايه بال هما خواب گران مي آرد
در سراپرده دولت دل بيدار مجو

دو سه روزي است نظربازي بلبل با گل
در خزان سبز بود بخت تماشايي سرو

نفس سرد خزان باد بهارست او را
نيست در باغ نهالي به شکيبايي سرو

آسمان در نظر همت مردان پست است
نرسد سبزه خوابيده به رعنايي سرو

در رکاب علم آه بود فتح و ظفر
به مصافي که روي بي علم آب مرو

هست تا در جگر از اشک ندامت آبي
صائب از دامن ابناي زمان دست بشو

چو گوي در خم چوگان حادثات افتد
سري که دور شود از رکاب دولت تو

در اميد که هرگز نبسته اي بر خلق
به روي صائب نگشاده اي دريغ از تو

بس است در غم دنيا گريستن، تا چند
به شوره زار شود صرف آب زمزم تو؟

ز گل فزود مرا خارخار خنده تو
که نيست خنده گل در شمار خنده تو

دهان غنچه به لب مهر دارد از شبنم
ز بس خجل شده در روزگار خنده تو

چو تخم سوخته کز خاک برنمي آيد
گره شده است مرا حرف در دهان بي تو

گريوه هاست ز گرد ملال در راهش
اگر به لب نرسد جان ناتوان بي تو

شکفتگي نشود سبز در چمن بي تو
به اشک شمع زند غوطه انجمن بي تو

به چشم شبنم اين بوستان گل افتاده است
ز بس گريسته در عرصه چمن بي تو

گهرفشاني ابر سياه مشهورست
مراد در دل شب اي سياه کار بجو

نکرده گريه تمناي بخت سبز مکن
بريز دانه خود در زمين، بهار بجو

به يک رفيق موافق بساز در عالم
منافقان جهان را به هم گذار و برو

روزي که پسته ديد لب همچو قند او
شد خنده زهر در دهن نيم خند او

آيد به رنگ سبزه خوابيده در نظر
عمر خضر به سايه سروبلند او

خون همچو نافه در جگرش مشک مي شود
پيچد به هر غزال که مشکين کمند او

فرصت کم است دولت پا در رکاب را
غافل مشو ز دور خط مشکبار او

در چارفصل سبزه خط تو تازه است
موقوف وقت نيست چو عنبر بهار او

دامن ز صحبت گل بي خار مي کشد
در هر دلي که ريشه کند خارخار او

خطت که رفت در بغل هاله ماه ازو
پوشيده است کعبه پلاس سياه ازو