ديوان صائب

در خرابي هاي تن تردست چون سيلاب باش
چون به ديوار يتيمان مي رسي معمار شو

چند چون پرگار خواهي گشت بر گرد جهان؟
پاي در دامن گره کن مرکز ادوار شو

گنج را بي زبان ممکن نيست صائب يافتن
بي تأمل در دهان اژدها و مار شو

گر طمع داري که آيد روزيت بيرون ز سنگ
در رياض آفرينش مرغ آتشخواره شو

سنگ را دلجويي اطفال گوهر مي کند
در حريم خردسالان مهره گهواره شو

از فضولي ميهمان بر ميزبان گردد گران
در برون درگذار اين خلق، صاحب خانه شو

نيست راهي قرب را از سوختن نزديکتر
در طريق عشقبازي امت پروانه شو

آفت شهرت ندارد خلوت در انجمن
بهر شهرت گوشه گير از خلق چون عنقا مشو

موج دريا را حجاب ديدن ساحل مکن
در ميان کار دنيا غافل از عقبي مشو

دولت از دست دعا دارد حصار عافيت
در بزرگي غافل از دريوزه دلها مشو

قطره در گوهر ز موج انقلاب آسوده است
مرد طوفان حوادث نيستي دريا مشو

تا نمي در جويبارت چون سبوي باده هست
بار دوش خلق از کوتاه دستي ها مشو

روز اگر شان بزرگيهاست دامنگير تو
در دل شب غافل از دريوزه دلها مشو

در برون رفتن ز بزم زندگي کاهل مشو
نيستي خضر از گرانجانان اين محفل مشو

مي رسد چون عطسه بي تمهيد گلبانگ رحيل
از سرانجام سفر در هر نفس غافل مشو

مي کند در ناخنت ني خامه تکليف عقل
عشرت طفلانه مي خواهد دلت، عاقل مشو

مي شود بازيچه باد صبا خاکسترت
بي طلب زنهار چون پروانه در محفل مشو

در کهنسالي ز مرگ ناگهان غافل مشو
برگ چون شد زرد از باد خزان غافل مشو

نابجا نبود سخن، مگشا لب گفتار خويش
از هدف چون تير در بحر کمان غافل مشو

برندارد دولت بيدار غفلت، زينهار
در کنار بام از خواب گران غافل مشو

چون ز محفل پاي نتواني کشيدن همچو شمع
از حضور خلوت در انجمن غافل مشو

از چه خس پوش مي دارند بينايان خطر
در زمان خط ازان چاه ذقن غافل مشو

شکر اين معني که در غربت عزيزي يافتي
حق شناسي کن، ز اخوان وطن غافل مشو

نيست چون مستي کليدي مخزن اسرار را
در بهار از ناله مرغ چمن غافل مشو

در سياهي صائب آب زندگاني مدغم است
زينهار از خال آن کنج دهن غافل مشو