ديوان صائب

اي عنکبوت غافل، در تنگناي گردون
آخر دلت نشد سير زين پرده ها تنيدن؟

چون سؤال از دلت کند صائب
در لب خود جواب را بشکن

تو چون در جلوه آيي، سرو و گل را
فرامش مي شود قامت کشيدن

کرد نمکدان نگون در جگرم شور عشق
صبح قيامت دميد از دل افگار من

در چمن من نسيم آه ندامت شود
غنچه برون مي رود دست ز گلزار من

ريشه دوانيد عشق در جگر تشنه ام
سوختگي دود کرد از دل افگار من

خون شفق جوش زد زهره صبح آب شد
در دل گردون گرفت آه شرربار من

چاشني صلح دهد در مذاق
جنگ تو اي دلبر خوش جنگ من

سبز شد در آتش سوزان سپند
رحم کن اي نوبهار من به من

کس به من در ضعف نتواند رسيد
مي کند سبقت غبار من به من

کوه تمکينش زبان بند فغان ها گشته است
برنمي آيد صدا از کبک در کهسار او

جاي گل در ديده بلبل نمي گيرد گلاب
تشنه برگردد ز کوثر تشنه ديدار او

از سپهر سفله تشريف تن آساني مخواه
پيرهن از چاه دارد يوسف کنعان در او

گر به اين عنوان کمان چرخ خواهد حلقه شد
خنده سوفار گردد غنچه پيکان در او

بعد عمري آسان گر لقمه اي احسان کند
استخوان خشکي منت بود پنهان در او

چون صدف هر سينه کز گرد علايق پاک شد
گوهر شهوار گردد قطره باران در او

ماه شبگردي کز او ويرانه من روشن است
چاکها در سينه دارد چون کتان مهتاب ازو

حرف گفتن در ميان عشق و دل انصاف نيست
صاحب منزل ازو، منزل ازو، اسباب ازو

عشق صيادي است گردون حلقه فتراک او
هر دو عالم در رکاب توسن چالاک او

کشته پيکان او را شستشو در کار نيست
مي تراود چشمه کوثر ز شست پاک او

بنده کوي خراباتم که مي سازد گهر
هر که ريزد تخم اشکي در زمين پاک او

صورت ديوار مي آيد به جان بي نفس
وقت بيرون آمدن از خانه در دنبال او

اينقدر گيرندگي در خاک هم مي بوده است؟
ماه نتواند گذشتن از کنار بام او

خضر اگر در خواب بيند خنجر مژگان او
مي شود زخم نمايان عمر جاويدان او

خودفروشيهاش مي شد با خريداري بدل
يوسف مصري اگر مي بود در دوران او