نان و پنير شيخ بهايي

تا هماره دوست بيني در نظر
در دلت نايد ز کين، ناخوش صور

عقل در تن، حاکم ايمان بود
که ز بيمش، نفس در زندان بود

عقل دو عقل است اول مکسبي
که در آموزي، چو در مکتب صبي

عبرتي گير از چراغي، اي غني
در غبار ابر، در کم روغني

هرچه گويد، در رضا و در غضب
زان منزه دان، جناب قدس رب

به تونزديکتر ز حبل وريد
تو در افتاده در ضلال بعيد

بين چه حکمتهاست در دور سپهر
بين چه حکمتهاست در تنوير مهر

بين چه حکمتهاست در خلق جهان
بين چه حکمتهاست در تعليم جان

بين چه حکمتهاست در خلق نبات
بين چه حکمتهاست در اين ميوه جات

شير و شکر شيخ بهايي

جز حلقه عشق مکن در گوش
از عشق بگو، در عشق بکوش

توبه، در صلح بود بارب
اين در مي کوب، به صد يارب

در ده قدحي ز شراب طهور
بر دل بگشا در عيش و سرور

کشکول شيخ بهايي

نديدي که آدمي در طول زندگاني خويش
در انديشه کاري است و پرداختن بدوي

در ميان آه تو دانم که بود
در حقيقت تو به بشکستي چه سود؟

شود که نگاهمان در آن ستاره بيکديگر افتد و آنچه را در دل داريم، ...

درد تو بايد دلم را درد تو
ليک ني در خورد من، در خورد تو

در شيشه کنم مهر و هواي دگران
در پيش توي اي نگار برسنگ زنم

اي عزيز مصر و در پيمان درست
يوسف مظلوم در زندان تست

در دل عاشق بجز معشوق نيست
در ميانشان فارق و مفروق نيست

دل کرد بسي نگاه در دفتر عشق
جز روت نديد هيچ رو در خور عشق

دوغ بايي بپز که از چپ و راست
در وي افتند چون مگس در ماست

ابن عدوي در تصوير بزمگاهي که در آن جواني همي خواند و ديگري ساکت ...

من نديدم در ميان کوي او
در درو ديوار الا روي او

در جهان شاهدي و ما فارغ
در قدح باده اي و ما هشيار

... آن مکان چنان مرا در برداشت که اکنون در کف ابن ايوب قرار گرفته ...