ديوان صائب

در را مبند اي چمن آرا که جوش گل
نگذاشته است راه تماشا درين چمن

در اولين پياله دوبالاست نشأه اش
آن را که هست ساقي رعنا درين چمن

از طوق قمريان شده سر تا به پاي چشم
هر سرو در هواي تماشا درين چمن

افتد ز صبح مرغ سحرخيز در غلط
از خنده شکوفه به شبها درين چمن

در حلقه هاي زلف تو پيچد به خويشتن
آهم که کرده است سر از آسمان برون

در عقده هاي سرسري چرخ عاجزست
از کار عشق، عقل سرآرد چسان برون؟

صائب به محفلي که در او نيست روي دل
آيينه را ميار ز آيينه دان برون

در دعوي محبت گل گر دوروي نيست
بلبل هم از نوا شنود بوي پيرهن

افشان خال بر رخ آن دلربا ببين
در روز اگر ستاره نديدي بيا ببين

صائب حريف آه ندامت نمي شوي
در ابتدا به عاقبت کارها ببين

در انتهاي کار خود از ابتدا ببين
زان پيشتر که خاک شوي زير پا ببين

نتوان مرا به ديده خودبين تمام ديد
خود را برون در بگذار و مرا ببين

خشک است آب در نظر زاهدان خشک
چون ما درآ به عالم آب و هوا ببين

گر نيست باورت که دل از ما گرفته اي
در روزنامه سر زلف دو تا ببين

آن چشم مست و غمزه هشيار را ببين
در عين خواب، دولت بيدار را ببين

باريک شو چو رشته درين بوته گداز
در قطره سير بحر گهربار را ببين

جنس تو در دکان ز گران قيمتي به جاست
بشکن بهاي خويش، خريدار را ببين

صائب نظر به روي عرقناک يار کن
در آفتاب، ابر گهربار را ببين

در وصف خط او نرسد پاي کلک من
چون پاي کودکان شب آدينه بر زمين

کار من سياه گليم است در چمن
مانند داغ لاله به خون خفتن اين چنين

از خواب ناز نرگس او وا نمي شود
در آفتابرو نتوان خفتن اين چنين

در پيش باطلان جهان حرف حق مگو
منصور شد هلاک ز حق گفتن اين چنين

عقل است که در پرده ناموس حصاري است
پوشيده و پنهان نبود جوهر مستان

روزي که ز خم جام هلالي به در آيد
طالع شود از برج شرف اختر مستان

تا هيچ کس از قافله در راه نماند
شرط است که مستانه رود رهبر مستان