ديوان صائب

بامن هميشه بود فلک در مقام ناز
اين پرده ها نگشت موافق به ساز من

گر آب زندگي عوض مي به من دهند
چون لاله خون مرده شود در اياغ من

از خويش رفته را نتوان نقش پاي يافت
سرگشته آن کسي که بود در سراغ من

چون ساز، گوشمال مرا ساز مي کند
در ترک گوشمال بود گوشمال من

در روز حشر شسته بود پاک، نامه ها
گر نم برون دهد عرق انفعال من

در گفتگوي نازک من نيست کوتهي
از مد مانوي است رساتر کلام من

از گوش پيشتر به دل مستمع رسد
از دلپذيريي که بود در کلام من

از خلق در حجاب سياهي نهفته نيست
از آب زندگي است روانتر کلام من

چون غنچه صدهزار خم و پيچ خورده است
در تنگناي مهر خموشي زبان من

صائب هزار حيف که در روزگار نيست
يک اهل دل که فهم نمايد زبان من

انصاف نيست مانع نظارگي شدن
کز جوش گل شکست در بوستان من

بستم به خاک نقش و همان ميل مي کشد
در چشم دشمنان، قلم استخوان من

صائب ز بس مراد که در خاک کرده ام
خاک مراد خلق شده است آستان من

در روز حشر سايه کوه گناه من
گرديد از آفتاب قيامت پناه من

در واديي که خلق نظر بسته مي روند
باريک تر ز موي ميان است راه من

در تنگناي سينه ازان خوي آتشين
چون موي زنگيان شده پيچيده آه من

پيدا نشد کسي که به فرياد من رسد
در شيشه ماند باده مردآزماي من

چون آتش است در شب تاريک رهنما
گم گشتگان باديه را نقش پاي من

چون صبحدم فروغ من از نور راستي است
چشم ستاره محو شود در صفاي من

در لعل آبدار ز برگشته طالعي
باشد همان چو نقش نگين خشک، جوي من

گردد مرا گره چو صدف در دل از غرور
گوهر دهند اگر عوض آبروي من

گردون سفله لقمه روزي حساب کرد
هر گريه اي که گشت گره در گلوي من

شيري که خورده بودم در عهد کودکي
کرد از فشار چرخ سفيدي ز موي من

صائب در آن محيط که موجش فلاخن است
از آب چون درست برآيد سبوي من؟

از برگ گل که هر طرفي باد مي برد
در گردش است ساغر صهبا درين چمن