ديوان صائب

در خون فتاد نان عقيق از تلاش نام
بگذار نام را و سفر از يمن مکن

از پا درآر دشمن خود را و خاک شو
در انتقام پيروي کوهکن مکن

قطع ره طلب به تأمل نمي شود
در پيش پاي خويش نظر مي کني مکن

در قلزمي که يکجهتان دم نمي زنند
هر دم زدن هواي دگر مي کني مکن

از رشک عشق، غيرت حسن است بيشتر
در ماه و آفتاب نظر مي کني مکن

پاس شکوه فقر و قناعت نگاه دار
در پيش گنج، دست به زر مي کني مکن

در بيخودي گذشت زمان شباب من
شد پرده دار دولت بيدار خواب من

نگذاشت آب در جگرم عشق خانه سوز
بي اشک شد ز تندي آتش کباب من

از ناله شيشه در جگر سنگ بشکند
چون کاسه تهي لب حاضر جواب من

چون موج در خم خس و خاشاک نيستم
صائب نهنگ مي کشد از بحر شست من

در کاسه سپهر کند خاک گرد من
رحم است بر کسي که شود هم نبرد من

در شهربند عافيت از خاکساريم
ديوار مي کشد به ره سيل گرد من

يک نقطه است اشک در مجموعه غمم
يک مصرع است آه ز ديوان درد من

در سنگ از شرار و شرر مي دهم خبر
افلاک يک ستاره ندارد به ديد من

همچشم آبله است دل اشکبار من
در پرده دل است گره نوبهار من

کشتي در آب گوهر من کار مي کند
دريا ترست از گهر آبدار من

از پاک گوهري چو صدف در دل محيط
گهواره اي است بهر يتيمان کنار من

دارد نشاط روي زمين در کنار بحر
از گرد بي کسي گهر شاهوار من

در راه ابر نيست مرا چشم انتظار
چون عنبرست از نفس خود بهار من

دل مي خورد ز قحط خريدار، عمرهاست
در سينه صدف گهر شاهوار من

کشتي در آب گوهر من کار مي کند
دريا ترست از گهر آبدار من

واحسرتا که چون گل رعنا به باد رفت
در يک نفس خزان من و نوبهار من

صبري که بود پشت اميدم ازو به کوه
در روزگار هجر نيامد به کار من

غير از بهار خشک مرا در بساط نيست
اي واي اگر قبول نيفتد نياز من

دلها اگر ز سنگ بود مي شود کباب
در محفلي که باده کشد دلنواز من